موزه شکنجه در آمستردام، سفر به شکنجه های قرون وسطی

اگر بازدید از موزه‌های معمول به نظر شما کسل‌کننده است. نگاهی به موز‌ه‌ای خاص و عجیب در هلند می‌اندازیم. موزه‌ی شکنجه در آمستردام بسیار مخوف و ترسناک است، ولی بسیاری دوست دارند که از آن بازدید کنند. با کجارو همراه باشید تا با این موزه عجیب و نا‌متعارف آشنا شوید.

هشدار: دیدن این تصاویر و ویدیو  به دلیل محتوای ناراحت‌کننده برای افرادی که ناراحتی قلبی دارند به هیچ وجه توصیه نمی‌شود.

تا چند قرن پیش، از دروازه شهرهای اروپایی چوبه‌های دار آویزان بود. دندانه دندانه کردن دروازه‌های شهر به شکل گیوتین از روش‌های معمول بازجویی بود. رایج‌ترین شغل را جلادان داشتند. بله قرون وسطی نام این ایام در اروپا است. امروز در آمستردام و در نزدیکی کانال سینگل شاهد موزه‌ای دیدنی از ابزارات شکنجه در قرون وسطی هستیم. موزه‌ای که هر کسی توان دیدنش را ندارد.

موزه شکنجه آمستردام، موزه‌ای کوچک واقع در قلب آمستردام در نزدیکی بازار گل (Bloemenmarkt) مشرف به کانال سینگل است. در فهرست موزه‌ها جزو غیرمعمول‌ترین موزه‌های جهان به شمار می‌رود. این موزه بر خلاف سایر موزه‌های غیرمعمول محبوب گردشگران است. موزه شکنجه یکی از ۵۰ موزه در آمستردام است.

ممکن است برخی ابزارهای مخصوص شکنجه را در موزه‌های مختلف ببینید اما این موزه تنها مخصوص ابزار شکنجه است. این موزه، نمایشگاهی از انواع ابزارهای شکنجه در طول تارخ از جمله قفی‌های آویزان، ماسک شکنجه،‌ جمجمه خردکن، تخت‌های میخی و انواع گیوتین است که در ادامه با شرح کامل‌تری از آن‌ها آشنا می‌شوید. به دلیل استقبال زیاد از این موزه یک نمونه دیگر از آن با عنوان موزه ابزار شکنجه قرون وسطی نیز در منطقه دامارک در نزدیکی ایستگاه اصلی نیز افتتاح شد که بیش از ۱۰۰ دستگاه شکنجه به همراه مجسمه‌هایی به عنوان افراد شکنجه‌شونده را در آن زمان به نمایش گذاشته است.

وقتی وارد موزه شوید ابتدا وارد راهرویی تاریک و باریک می‌شوید. بعد از گذشتن از این راهرو با تعدادی اتاق تاریک‌تر و کوچک مواجه می‌شوید. در هر اتاق یک یا دو دستگاه شکنجه وجود دارد، برخی در قاب‌های شیشیه‌ای محبوس شده‌اند. برخی دیگر را می‌توان از نزدیک لمس کرد. در کنار هر وسیله، تاریخچه‌ای از چرایی به وجود آمدن ابزار را نوشته شده است. تمام توضیحات به زبان‌های انگلیسی، هلندی، فرانسوی، آلمانی، ایتالیایی و اسپانیایی هستند. نور تاریک و رنگی اتاق‌ها فضا را غم‌انگیزتر و مخوف‌تر می‌کند.

موزه شکنجه تلاش می‌کند تا مستندات روزگار ستمگری بشر را در قرون وسطی بدون تحریف روایت کند. این موزه به اندازه‌ای هولناک است که یاد‌آور جهنم نادیده است. ولی نگران نباشید؛ شما هرگز هیچ‌گونه نشانی از جنگ‌های مدرن نمی‌بینید. آنچه می‌بینید قرن‌ها است از بین رفته است. اما چه می‌شود که بازدیدکنندگان انقدر از این موزه وحشت دارند. به هر صورت قرون وسطی بخشی از تاریخ غیرقابل‌انکار اروپا است. تصور این‌که چند صده قبل مردم با این ابزارها به بدترین شکل شکنجه می‌شدند بسیار عذاب‌‌آور است.

در این موزه تصاویری با کیفیت پایین مشاهده می‌کنید و این جای خوشحالی دارد. چرا که همین کیفیت‌های پایین نفس افراد بسیاری را در سینه حبس می‌کند.

برخی از ابزارهای شکنجه قرون وسطی که در این موزه وجود دارد به صورت مختصر شرح داده شده است.

قربانی را درون گاوی برنجی قرار داده و می‌بستند؛ سپس آتشی زیر آن روشن می‌کردند. آنقدر این ظرف فلزی را گرم می‌کردند تا به رنگ زرد گرم در آید. این امر باعث می‌شد تا قربانی پخته و جان خود را از دست دهد.

این گاو به گونه‌ای طراحی شده بود که صدای فریادهای فرد محکوم را مانند بلندگو و بسیار بلند به بیرون انعکاس می‌داد. همچنین دود حاصل از سوختن فرد در حال مرگ به گونه‌ای از دماغ گاو خارج می‌شد که صدایی شیپور مانند و شبیه صدای گاو خشمگینی را تداعی می‌کرد.

وسیله‌ای بسیار ساده است که برای جدا کردن پوست قربانی از بدنش مورد استفاده قرار می‌گرفت. با توجه به شکل آن، هیچ ماهیچه یا استخوانی از پاره‌شدن در امان نمی‌ماند. قربانی را برهنه می‌کردند و او را می‌بستند تا کاملا بی‌دفاع شود. سپس شکنجه‌گرها، عمل ناقص کردن قربانی را آغاز می‌کردند (گاهی در معرض دید عموم). کار خود را معمولا از پاها شروع کرده و به آهستگی به سمت پشت، سینه، گردن و در نهایت به صورت می‌رسیدند.

به دلیل دل‌خراش بودن، تصویری در این قسمت در نظر گرفته نشده است.

برای شکنجه، صندلی‌های مختلفی وجود دارد. تمامی‌ آن‌ها در یک زمینه مشترک هستند: وجود میخ‌هایی که پشت، زیر دست، زیر پا و نشیمن‌گاه را می‌پوشاند. تعداد میخ‌ها در یکی از صندلی‌ها، بین ۵۰۰ تا ۱۵۰۰ عدد در متغییر بود. برای آن‌که قربانی نتواند حرکت کند، مچ‌های او را به صندلی می‌بستند؛ در یکی از مدل‌ها، دو وزنه را به بازوها وصل می‌کردند تا با پایین کشیدن دست‌ها، میخ‌ها در بدن قربانی فرو رود و درد او را بیشتر کند. در برخی از مدل‌ها، دو سوراخ در زیر صندلی ایجاد می‌کردند تا اگر شکنجه‌گر احساس می‌کرد که قربانی هوشیار است، با استفاده از زغال، بدن او را شدیدا بسوزاند.

این وسیله، به طور گسترده در دوران قرون وسطی مورد استفاده قرار گرفته است، به خصوص در دوران تفتیش عقاید. چانه را بر روی نوار پایینی و سر را در زیر درپوش فوقانی قرار می‌دادند. شکنجه‌گر به آهستگی پیچ را می‌چرخاند تا نوار پایینی و درپوش به یکدیگر نزدیک شوند. این امر به آسانی موجب له شدن سر می‌شد. ابتدا دندان‌ها درون فک خرد می‌شد؛ سپس قربانی به آرامی‌ و دردی وحشتناک، جان خود را از دست می‌داد. البته پیش از آن، چشم‌هایش در حدقه فشرده و له می‌شد.

راک وسیله‌ای است که برای جابه جا کردن هر یک از مفاصل بدن قربانی طراحی شده است. طناب‌هایی را به مچ دست و قوزک پاهای قربانی وصل می‌کنند و سپس بدن قربانی را در جهت‌های مخالف می‌کشند؛ این کار با چرخش غلطک‌هایی انجام می‌گیرد که در چهار سوی وسیله قرار دارند. اگر از من سوال کنید، می‌گویم روش مناسبی برای تسکین کمردرد است. البته، درد ناشی از این جا به‌ جایی‌های متعدد خود داستانی دیگر است.

قربانی در داخل لوله‌ای قرار داده می‌شد که فقط برای ورود فرد کافی بود. لوله، که میخ‌هایی نوک‌تیز به شکل دندان‌های تمساح داشت، به آرامی‌ فشرده می‌شد تا قربانی را بی‌حرکت کند. شکنجه‌گر تنها می‌توانست صورت و پاهای قربانی را ببیند. با کمک کربن و آتش موجود زیر لوله، شکنجه‌گر به تدریج لوله را گرم می‌کرد تا قربانی یا اعتراف کند یا جان خود را از دست دهد.

گهواره یهودا، یکی از وحشتناک‌ترین شکنجه‌های دوران قرون وسطی محسوب می‌شد؛ قربانی را بر روی صندلی به شکل هِرم قرار می‌دادند پاهای قربانی را به یکدیگر می‌بستند، طوری که با حرکت یک پا، پای دیگر نیز مجبور به حرکت می‌شد و این رنج وارده را افزایش می‌داد. این شکنجه می‌توانست ادامه یابد، از چند ساعت تا چند روز.

وسیله‌ای که از یک صفحه برش اصلی با تیغه‌ای درست شده که در بالای آن قرار دارد و به دو میله متصل شده است؛ قربانی را برهنه کرده و با پاهایی باز از هم بر روی صفحه قرار می‌دهند، گویی فرد سوار بر الاغ است و تعداد زیادی وزنه به پاهای او وصل می‌کردند. رنج قربانی را می‌توانستند با وزنه‌های سبک یا سنگین‌تر تنظیم نمایند.

در یک مدل از شکنجه از نوع سلاخی، بازوهای قربانی را به یک قطب در بالای سرش می‌بستند و در همین حال پاهای او از زیر می‌بستند. سپس بدن او را کاملا برهنه می‌کردند و شکنجه‌گر، با کمک یک چاقوی کوچک، پوست قربانی را به آرامی‌ از بدنش کنده و جدا می‌کرد. در اغلب موارد، شکنجه‌گر پوست صورت را در ابتدا می‌کَند و به آرامی‌کار خود را ادامه می‌داد تا به پاهای قربانی می‌رسید. بیشتر قربانیان پیش از آن‌که شکنجه‌گر حتی به کمر آن‌ها برسد، جان خود را از دست می‌دادند.

×