تاکنون فرضیه‌هایی در خصوص علت انقراض دایناسورها ارائه شده است. با این حال، دانشمندان به یافته‌ی جدیدی دست پیدا کرده‌اند.
تحقیقات جدید، دلیل انقراض دسته‌جمعی دایناسورها در پایان دوره‌ی کرتاسه را کشف کرده‌اند. علت این مسئله، طولانی بودن حضور جنین دایناسور در تخم بود.
بنا به گزارش مقاله‌ی منتشرشده در ژورنال PNAS، جنین دایناسور شش ماه داخل تخم قرار داشت که این مدت‌زمان، دو برابر از طولانی‌ترین مدت‌زمان حضور یک جنین پرنده در تخم بیشتر است. پیش از این، تصور می‌شد که جنین دایناسور به اندازه‌ی مدت‌زمان جنین پرنده در تخم باقی می‌ماند. در صورتی که مشخص شد این فرض اعتبار چندانی ندارد.
دندان‌های یک جنین فسیلشدهدایناسورها در واقع بیشتر شبیه خزندگان هستند که دوره‌ی جنینی طولانی‌تری در تخم‌ها دارند. دانشمندان به‌تازگی با مشاهده‌ی آثار دندان‌های یک جنین فسیل‌شده‌ی دایناسور، دریافتند که این گونه‌ی جانوری تا چه مدت در تخم بوده است.
تصور میشود که شکل‌گیری دندان‌های دایناسور شبیه دیگر خزندگان و پستانداران باشد و در یک پروسه روزانه لایه‌های مینا و عاج آن‌ها شکل بگیرد؛ به این شکل که هر خط موجود روی دندان، همانند حلقه‌های درخت عدد عمر دایناسور را تعیین می‌کند. دیرین شناسان با استفاده از روش علم ارتودنسی که عدد سن انسان را مشخص می‌کند، توانسته‌اند سن دایناسور را تخمین بزنند.
گرگوری اریکسون، نویسنده‌ی این بررسی از دانشگاه ایالتی فلوریدا می‌گوید: «این خطوط روی دندان دایناسور کاملا مشخص و محسوس است.»
دیر آمدنی که به انقراض منجر شد!مدت زمان طولانی حضور جنین دایناسورها در تخم باعث شد این جانور در پایان دوره‌ی کرتاسه منقرض شود.
اریکسون می‌گوید:
وقتی به تحولات ناگهانی مانند این موضوع نگاه می‌کنید، این هشدار تداعی میشود که منابع این سیاره محدود هستند. ضمن این که دایناسورها در بازی بقای خود، کارت‌های بدی رو کردند.
ابعاد بزرگ دایناسورها، زمان طولانی برای رسیدن به بلوغ جنسی و خونگرم بودن احتمالی آن‌ها، دلایلی بودند که انرژی زیادی از آن‌ها تلف می‌کردند. وقتی فرآیند تولد دایناسورها طولانی شد، گونه‌های چابک‌تر و قوی‌تر خود را نشان دادند و روی کار آمدند.
وی افزود:
پس از این انقراض، حیواناتی که نسل آن‌ها سریع‌تر متولد می‌شد، شروع به پر کردن جاهای خالی اکوسیستم موجود کردند. در واقع، دوزیستان، سوسمارها و دیگر جانوران کوچک خونسرد که برای تولید مثل نیاز به صرف انرژی زیادی نداشتند، توانستند جان سالم به در ببرند. از طرفی، پستانداران و پرندگان که ذاتا جثه‌ی کوچک‌تری نسبت به دایناسورها داشتند، با سرعت بیشتری به ازدیاد نسل پرداختند.
