اولین چیزی که همیشه با شنیدن نام خانم انصاری به یاد می آورم زمانی ست که برای سفر به فضا آماده می شدند بر روی یک آستین لباس فضانوردی به طبع پرچم آمریکا قرار داشت و خانم انصاری درخواست کردند روی آستین دیگر پرچم ایران باشد. نخست با درخواست ایشان مخالفت شد اما خانم انصاری در پاسخ به سادگی گفتند که به سفر نخواهند رفت و به ناچار خواسته شان پذیرفته شد.
تکرار آن اتفاق به نوعی با عدم حضور آقای فرهادی و ترانه عزیزم در مراسم شب گذشته نشانگر شکل تازه ای از سیاست است که در آن نه با تهدید و ارعاب و خشونت بلکه با اندکی زیرکی و در کمال خونسردی و احترام سیاستمداران را در موقعیتی قرار می دهد که تمام دنیا از جمله مردم کشورشان به واهی بودن تصمیمات و اعمالشان پی ببرند. این پیروزی را می بایست به مردم ایران تبریک گفت که با تمام مصائب چنین هوشمندانی را در خود پرورش می دهند و آرزو کرد ای کاش کسانی که افتخارات ما را به مردم دنیا نشان داده اند در جایگاه بین المللی نماینده مردم ایران بودند یا حداقل ای کاش سیاستمداران بر اساس توانایی های خارق العاده شان انتخاب می شدند…
(البته این رویایی بیش نیست چون کسانی که به چنین جایگاهی می رسند به مقام احتیاجی ندارند).
پ ن: شنیدم ترامپ در جواب نامه نوشته:
Salt in salt cellar does not have Salinity
My heart can not bear distance
(نمک در نمکدان شوری ندارد دل من طاقت دوری ندارد)
می گم حالا که به آرزوی بالا نمی رسیم کاش حداقل یک سری سیاستمداران را پس از بازنشستگی به استند آپ دعوت کنیم که استعدادشون به فنا نره
