ساعت: 14:39 منتشر شده در مورخ: 1395/12/04 شناسه خبر: 1045887
نقدی بر تفکرِ «احیاء دریاچه ارومیه قربانی می‌طلبد»؛
مسئولان یا باید معیشت کشاورزان بیکار را تامین و بدون قربانی کردن کسی دریاچه ارومیه را احیاء کنند و یا اینکه این‌بار قشر برخوردار را قربانی کنند.
به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا به نقل از آناج، احیاء دریاچه ارومیه تبدیل به یک دغدغه‌ی همگانی شده و فارغ از انتقاداتی که به عملکرد ستاد احیاء وارد است، نباید از پروژه‌های تاثیرگذاری چون لایروبی رودخانه‌ها چشم‌پوشی کرد و همه‌چیز را صفر یا صد دید.
یکی از اصلی‌ترین انتقادات متوجه ستاد احیاء، انسداد چاه‌های اطراف دریاچه می‌باشد که موجبِ بیکاری کشاورزان کثیری شده و معیشت بسیاری از خانواده‌ها را در معرض تهدید قرار داده است لکن با این وجود عده‌ای با تفکرِ «احیاء دریاچه ارومیه قربانی می‌طلبد» این اقدامات را ضروری می‌پندارند و بر ادامه‌ی این روند تاکید می‌کنند.
بی‌شک احیاء دریاچه ارومیه مستلزم انسداد چاه‌های غیرمجاز و شاید مجاز باشد اما این دلیل نمی‌شود عده‌ای زیر چرخ توسعه له شوند و همچون گذشته مستضعفان قربانی پیشرفت و عدم متضرر شدن نسل‌های آتی شوند.
آنان که به آسانی هرچه تمام‌تر می‌گویند در مواقع بحرانی نباید به فکر کاشت چغندر باشیم، حرف‌شان منطقی است اما باید به این نیز توجه کنیم که زندگی خیلی‌ها با کاشت همان چغندر می‌چرخد. دولت می‌تواند چاه‌ها را مسدود کند اما باید بخشی از بودجه را نیز به بهبود وضعیت کشاورزانی اختصاص دهد که از کار بیکار شده‌اند.
قشر محروم جامعه به حد کافی قربانی شده‌اند و اگر هم قرار باشد کسی قربانی شود، این‌بار نوبت نجمومی‌بگیران و بالانشینان است.
