جوایز گرمی | در این مراسم باشکوه چه گذشت؟ | از حضور بیانسه که دوقلو باردار است تا عصبانیت ادل+ تصاویر

جوایز گرمی : دنیای موسیقی در قبضه ادل. این جمله‌ای آشنا برای همه مدیران کمپانی‌های موسیقی، نویسندگان، تهیه‌کنندگان، خوانندگان و علاقمندان به موسیقی است.

 جوایز گرمی

برای دختری از محله تاتنهام لندن که هر چند وقت یکبار می‌آید و آلبومی عرضه می‌کند و همه جوایز را درو می‌کند و همه رکوردهای فروش آلبوم را می‌شکند و دوباره غیب می‌شود و پس از چند سال باز می‌گردد و دوباره می‌فروشد و می‌برد...

آنچه ساعاتی پیش در استیپلز سنتر لس‌آنجلس رخ داد تاییدی دوباره بر حکومت ادل بر دنیای موسیقی بود و با اینکه آلبوم 25 او از نظر تکنیکی بهترین آلبوم سال نبود اما ادل باز هم مهم‌ترین جایزه شب را این بار از دستان بیانسه باردار ربود و پس از سپری کردن شبی درخشان در هر پنج بخشی که نامزد دریافت گرامافون گرمی شده بود برنده شد.

مراسم اصلی گرمی در حالی با اجرای جیمز کوردون شروع شد که پیش از شروع آن، هفتاد و پنج جایزه از مجموع هشتاد و چهار جایزه شب در سالن مایکروسافت تیتر که در نزدکی سالن اصلی قرار داشت به برندگان اهدا شده بود تا فرصتی مناسب برای اجراهای زنده بیشتر و مراسمی باکیفیت‌تر فراهم شود تا همگان از موسیقی خالص، که مورد توجه نیل پورتنو (مدیر آکادمی گرمی) است لذت ببرند و همینطور فرصت بیشتری برای اهدای جوایز اصلی به وجود بیاید. 

ادل مراسم اصلی گرمی را با اجرای ترانه Hello آغاز کرد. اجرایی که با مقداری استرس آغاز شد و خیلی ویژه نبود. شاید خستگی تور جهانی آلبوم 25 همچنان بر روی تارهای صوتی ادل مشهود باشد.

سپس جیمز کوردون که برای اولین بار به عنوان مجری مراسم اسکار انتخاب شده بود شوخ‌طبعی خود را با آغازی درخشان نشان داد و بعد از آن از جنیفر لوپز دعوت کرد تا اولین جایزه شب که یکی از چهار جایزه مهم گرمی است را به برنده اهدا کند. با آغاز صحبت‌های لوپز مشخص شد که گرمی امسال تحت تاثیر اتفاقات رخ داده در دنیای سیاست از هنر صرف فاصله گرفته است: "اکنون دقیقا زمان آن رسیده است تا هنرمندان به استودیو و کار حرفه‌ای خود برگردند. زمانی برای ناامیدی وجود ندارد و هیچ احتیاجی به سکوت و جایی برای صبر نیست."

جنبش آنتی-ترامپ که پایش را در دنیای موسیقی هم باز کرده در ادامه مراسم خود را به اشکال دیگری نشان داد که در ادامه درباره آن صحبت می‌شود.

با خنثی شدن رای‌های کلسی بالرینی و مرن موریس و تقسیم آرای این دو خواننده کانتری و ادامه پشت کردن آکادمی به گروه‌های پاپ- الکترونیک، Chance the Rapper توانست اولین جایزه مهم اسکار پنجاه و نهم را ببرد. این جوان بااستعداد شیکاگویی که با عرضه آلبوم‌اش بر روی سرویس‌های استریمینگ، تنها خواننده‌ای در تاریخ لقب گرفت که آلبوم‌اش تنها از طریق سرویس‌های استریمینگ قابل شنیده شدن بود، بدون ثبت قرارداد با هیچ کمپانی موسیقی این جایزه را برد: "می‌دانم مردم فکر می‌کنند مستقل بودن یعنی این که باید همه کارها را خودت انجام دهی. اما استقلال به معنای آزادی است و این جایزه را با اجازه از خدا و با یاد او به همه مردم شیکاگو تقدیم می‌کنم و به همه علاقمندان می‌گویم ناامید نشوید چون ممکن است نفر بعدی باشید که به جای من به پشت این میکروفن می‌آیید."

پس از آن ترانه I Feel It Coming توسط The Weeknd و دفت پانک اجرا می‌شود.

حالا و با معرفی جان تراولتا نوبت به کیث اوربان و کری آندروود می‌رسد تا ترانه The Fighter را اجرا کنند. 

نیک جوناس به روی صحنه می‌آید تا جایزه بهترین اجرای گروهی پاپ را به گروه Twenty One Pilots دهد. پس از آن سورپرایز بزرگ برگزارکنندگان مراسم گرمی که نام‌اش در آخرین ساعت به لیست اجراکنندگان زنده اضافه شد به روی صحنه می‌آید. اد شیران که با دو ترانه آلبوم تازه‌اش چارت‌های موسیقی دنیا را فتح کرده است با تسلطی باورنکردنی که حضار را در بهت فرو می‌برد ترانه Shape of You را اجرا می‌کند.

بهترین ترانه راک به دیوید بویی بزرگ و اثر Blackstar می‌رسد. حالا کلسی بالرینی و لوکاس گراهام به روی صحنه می‌آیند و به صورت مشترک ترانه‌های Seven Years و Peter Pan را می‌خوانند.

سپس تینا نولز دخترش بیانسه را به روی صحنه دعوت می‌کند و او در اجرایی بی‌نظیر دو ترانه Love Drought و Sandcastles را می‌خواند. اجرایی که شکوه زنانگی را به شدت به رخ می‌کشد.

پس از آن نوبت به مرن موریس می‌رسد تا جایزه گرمی بهترین اجرای سبک کانتری را برای ترانه My Church ببرد.

برونو مارس هم ترانه That's What I Like را به زیبایی اجرا می‌کند و پس از آن کیتی پری سینگل جدیدش با عنوان Chained to the Rhythm را با همراهی اسکیپ مارلی می‌خواند، اجرایی فوق‌العاده. باز هم پای سیاست به موسیقی کشیده می‌شود چون دستبند کیتی پری با کلمه مقاومت که به وضوح بر روی آن حک شده به شدت خودنمایی می‌کند.

پس از آن ترانه Born Under a Bad Sign توسط ویلیام بل و گری کلارک جونیور خوانده می‌شود و بیانسه جایزه بهترین آلبوم معاصر شهری را برای آلبوم Lemonade دریافت می‌کند: "برایم مهم است تا تصاویری را به کودکانم نشان دهم که زیبایی‌شان را به نمایش می‌کشد تا مطمئن شوند زیبا، باهوش و توانا هستند.

 من این را برای فرزندان همه نژادها می‌خواهم" بیانسه که در سینگل جدید دی. جی خالد با عنوان Shining که شامگاه دوشنبه عرضه می‌شود به همراه جی.زی حضور دارد صحبت‌هایش را از روی نوشته‌ای آماده شده می‌خواند.

رن موریس و آلیشا کیز هم ترانه Once را با اجرایی فوق‌العاده می‌خوانند.

نوبت به ادل می‌رسد تا ترانه Fastlove را برای یادبود جورج مایکل بخواند اما دوباره و مانند سال گذشته مشکل صدا او را به شدت آزار می‌دهد. ادل کنترل خود را از دست می‌دهد، خواندن ترانه را قطع می‌کند و...  به علت استفاده از الفاظی که برای بینندگان خردسال مناسب بود معذرت‌خواهی می‌کند و دوباره اجرا را از سر می‌گیرد.

بهترین آلبوم رپ به Chance the Rapper می‌رسد، شبی باشکوه برای او.

این بار میکروفون جیمز هتفیلد کار نمی‌کند و اجرای مشترک متالیکا و لیدی گاگا طرفداران این گروه را به شدت عصبانی می‌کند.

دمی لواتو با خواندن ترانه Stayin' Alive با همراهی توری کلی و گروه لیتل بیگ تاون که به ترتیب ترانه‌های Tragedy و How Deep Is Your Love را می‌خوانند به گروه بی جیز ادای دین می‌کند. 

برنده یکی دیگر از چهار جایزه مهم شب که ترانه سال است می‌شود. ادل که به خاطر افتادن میکروفون (در هنگام اعلام برنده شدن‌اش) عصبانی است دوباره فحش می‌دهد و این بار گرگ کرستین را که تهیه‌کننده این ترانه بود با خود به روی صحنه می‌برد.

سپس A Tribe Called Quest با همراهی اندرسون پاک به اجرای ترانه می‌پردازند، سیاسی‌ترین اجرای شب.

حالا نوبت برونو مارس است تا ترانه Let's Go Crazy را با همراهی جروم و The Time که گروهی از مینیاپولیس هستند در ادای احترام به پرینس بخوانند.

گروه پنتاتونیکس هم ترانه ABC را اجرا می‌کنند. دو ترانه How Great و All We Got از Chance the Rapper با زیبایی و قدرت اجرا می‌شوند. حالا نیل پورتنو هم به روی صحنه می‌آید تا درباره قدرت موسیقی برای متحد کردن کشوری که مسئولان‌اش سیاست تفرقه‌اندازانه خود را اجرا می‌کنند سخن بگوید. پس از آن ترانه God Only Knows به وسیله جان لجند و سینتیا اریوو اجرا می‌شود.

و حالا لحظات پراضطراب گرمی... زوج بزرگ و موفق موسیقی کانتری یعنی فیث هیل و تیم مک‌گراو به روی صحنه می‌آیند تا برنده دو جایزه مهم دیگر شب را اعلام کنند. جایزه ضبط سال به ادل و ترانه Hello می‌رسد و او پس از رفتن به روی سن به بیانسه می‌گوید می‌خواهد بیانسه مادرش باشد! او از گرگ کرستین و همینطور جاناتان دیکینز که ادل بازگشتش را مدیون او می‌داند تشکر می‌کند و البته از همسر و فرزندنش تشکر می‌کند. این برای اولین باری است که ادل به صورت رسمی ازدواج خود را با سایمون کانیکی تایید می‌کند. 

سپس و در حالی که از روی سن خارج می‌شود دوباره برمی‌گردد تا در میان ناباوری جایزه بزرگ آلبوم سال را دریافت کند. آلبوم 25 برنده مهم‌ترین جایزه گرمی می‌شود و ادل شب را با پنج جایزه به پایان می‌برد و او در حالیکه به شدت شوکه شده است می‌گوید: "انتخاب من به عنوان آلبوم سال Lemonade بود و به عنوان طرفدار بیانسه بخشی از وجود من از درون نابود می‌شود. احتمالا نمی‌توانم این جایزه را بپذیرم. من خیلی خاضع و قدردان هستم اما هنرمند مورد علاقه زندگی‌ام بیانسه است. آلبوم Lemonade اثری جاودانه، زیبا و حساب شده است. تو به ما اجازه دادی بخش دیگری از وجودت را که همیشه نمی‌گذاری مشاهده کنیم ببینیم و به خاطر این مساله قدردانت هستیم. تمام حضار در این مراسم ستایش‌ات می‌کنند و احساسی که به من و دوستانم و دوستانم سیاهپوستم می‌دهی احساس قدرت داشتن و توانایی خیزش برای گرفتن حقوق‌مان است. دوست‌ات دارم، همیشه دارم و خواهم داشتم. دلم می‌خواهد مادرم باشی."

ادل برای نشان دادن علاقه‌اش به بیانسه، جایزه آلبوم سال را دو تکه کرد و یک تکه از آن را به سوی بیانسه پرتاب کرد!

... مراسم گرمی 2017 هم به پایان می‌رسد، با پنج جایزه برای ادل، چهار جایزه برای دیوید بویی و گرگ کرستین، سه جایزه برای Chance the Rapper و تنها دو جایزه برای بیانسه.

بیانسه

سلن دیون

کافه سینما

 اخبار مرتبط:

پوشش خاص ستاره ها در مراسم اهدای جوایز گرمی 2016+ تصاویر

معرفی برندگان جوایز گرمی 2014

ادل به طور تصادفی جایزه گرمی خود را از وسط دو نیم کرد +تصاویر

لباس های مهمانان مراسم گرمی 2013 +عکس