نوع شکری که می‌خورید – و نه تنها فقط مقدار کالری آن – می‌تواند برای خطر بیماری‌های مزمن تعیین کننده باشد. مطالعه‌ی جدید که انجام شد، تاثیرات دو نوع شکر مختلف را بر متابولیسم و عملکرد قلبی عروقی بررسی کرد.
به موش‌های ماده ، محلولی از گلوکز (نوعی شکر که به شکل طبیعی در بدن بعد از تجزیه ی کربوهیدرات یافت می‌شود) یا فروکتوز (شکری که در میوه یا آب میوه یافت می‌شود) به همراه رژیم غذایی معمولی آن‌ها از غذای جامد داده شد. این محلول شیرین به مدت ۸ هفته به موش‌ها داده شد، که با خوردن مقدار زیادی شکر به مدت ۶ سال برای یک انسان برابری می‌کند. موش‌هایی که به آن‌ها شکر داده شد، با یک گروه کنترل که همراه با رژیم غذاییشان آب خالص دریافت کردند، مقایسه شدند.
محققان دریافتند که با این که هر دو گروه موش‌ها، از گروه کنترل کالری بیشتری دریافت کردند، اما مجموع کالری دریافتی گروه موش‌هایی که به آن‌ها گلوکز داده شد، بیشتر از موش‌هایی بود که فروکتوز دریافت کردند. محققان گفتند: مشاهده‌ی شگفت آور دیگر، آن بود که «با وجود این تفاوت، اما تنها گروه دریافت کننده‌ی فروکتوز افزایش چشمگیر وزن را در نهایت نشان داند.
علاوه بر افزایش وزن بیشتر، در گروه دریافت کننده‌ی فروکتوز، نشانه‌های بیماری‌های قلبی عروقی و آسیب‌های وارد شده به کبد، بیشتر از گروه دریافت کننده‌ی گلوکز بود. این نشانه‌های شامل تری گلیسیرید بالا، افزایش وزن کبد، کاهش چربی سوزی در کبد (عاملی که می‌تواند منجر به کبد چرب شود) و اختلال در حالت استراحت آئورت که می‌تواند بر فشار خون تاثیر بگذارد، می‌شود.
این یافته‌ها نشان می‌دهند که افزایش میزان کالری مصرفی به علت شیرین کننده‌ها، تنها عاملی نیست که در خطرهای بلند مدت برای سلامتی موثر است. نوع شکر نیز می‌تواند در افزایش خطر ببیماری‌های قلبی، دیابت و سایر بیماری‌های مزمن، نقش داشته باشد.
