کد خبر: ۴۶۰۹۴۷
۴۰۵ بازدید
من در زندگی به کشورهای نسبتا زیادی سفر کرده ام و مردم تقریبا زیادی را دیده ام، اما به جرئت می گویم که مردم ایرانی مایع ترین مردم این دنیا هستند. آن ها روحیه و افکاری مایع دارند.
ماهنامه خط خطی - پری سا شمس: من در زندگی به کشورهای نسبتا زیادی سفر کرده ام و مردم تقریبا زیادی را دیده ام، اما به جرئت می گویم که مردم ایرانی مایع ترین مردم این دنیا هستند. آن ها روحیه و افکاری مایع دارند. یعنی خیلی نرم و انعطاف پذیر هستند و در هر ظرفی که قرار بگیرند به شکل همان در می آیند. به نظر من مایع بودن یک ملت از نگاه یک توریست چیز خوبی است. چون شما به عنوان یک غریبه مجبور نمی شوی خودت را با آن ها تطبیق دهی، آن ها خودشان برای تطبیق شدن همیشه پیش قدم هستند. ایرانی ها مشتاق هستند که شبیه خودشان نباشند، اما اینکه شبیه چه کسی بشوند اهمیت چندانی ندارد.
یادم است که یک بار با نغمه به سینما رفتیم. در طول فیلم، تمام اطرافیان ما یا هی وول می خوردند یا چیپس می خوردند و به هر حال صدا می کردند. من به نغمه گفتم اینکه ایرانی ها نمی توانند یک ساعت آرام روی صندلی بنشینند خیلی بد است. درست یک روز بعد چالش مانکن راه افتاد. ما هر کجا که می رفتیم عده ای پیر و جوان خودشان را مجسمه کرده بودند و یکی از آن ها فیلم می گرفت. همان هایی که روی صندلی سینما یک ثانیه هم آرام نمی ماندند، برای چالش مانکن سه ساعت روی پنجه می ایستادند و نفسشان هم در نمی آمد.
یک شب هم بود به اسم شب یلدا، که هیچ ربط خاصی به یلدا دخترعموی نغمه نداشت. در این شب که آخرین شب پاییز است، ایرانی ها طی یک سنت باستانی دور هم جمع می شوند و مثل تمام سنت هایشان که خوردنی های خوشمزه در آن ها نقش محوری دارند، در این شب آجیل مخصوص و میوه مخصوص می خورند و شعر می خوانند از حافظ و خوش می گذرانند. البته من با اینکه خیلی مشتاق بودم در این مراسم باستانی شرکت کنم، اما موفق نشدم. چون مادر نغمه گفت که ما امسال یلدا نمی گیریم و به جایش کریسمس را جشن می گریم.
هرچه به نغمه و مادرش گفتم که جشن کریسمس برای من تازگی ندارد و تازه به شما هم ربطی ندارد به خرجشان نرفت. آن ها رفتند یک کاج بسیار بزرگ خریدند که چون از در رد نمی شد با تبر نصفش کردند. نصفه اصلی کاج را خانواده نغمه برداشت و نصفه به دردنخورش را پدربزرگ نغمه با خودش برد به طبقه پایین. بعد، یک عامله تزیینات گران قیمت خریدند و با شور و شوق زیاد کاج را قشنگ کردند.
آن ها خانوادگی از تمام مراحل خرید و تزیین کاج فیلم و عکس و اقلام تبلیغاتی تهیه می کردند و در یک رقابت نفس گیر آن ها را در استوری اینستاگرامشان می گذاشتند. بعد، مادر نغمه من را وادار کرد که نحوه پختن بوقلمون را یادش بدهم. هرچه تلاش کردم به او ثابت کنم که بوقلمون مربوط به جشن شکرگزاری است نه کریسمس، اما او زیر بار نرفت و گفت «ببین عزیزم! ایرونی جماعت یا یه کار رو نمی کنه، یا تمام و کمال انجامش می ده!»
از آنجا که شب کریسمس تعطیل رسمی نبود و فردایش همه باید می رفتند سر کار، خانواده نغمه دو روز جلوتر مراسم کریسمس را برپا کردند. تمام فک و فامیل نغمه آمدند، بوقلمون و خورش قورمه سبزی خوردند، دور درخت نشستند آجیل خوردند و حافظ خواندند و با درخت یک عامل عکس گرفتند و آخر شب هم نفری یک تراول پنجاه هزار تومانی از لای قرآن بیرون کشیدند و به من عیدی دادند، هر چند که هنوز نه عید بود و نه کریسمس.
اواخر شب، پدربزرگ نغمه آمد و از من پرسید که قضیه جوراب بزرگ قرمزی که پشت در زده اند چیست. کدام غول یک پایی لنگه جورابش را پشت در خانه پسر من جا گذاشته؟! من توضیح دادم که این جوراب یک افسانه بامزه است که براساس آن بابانوئل، شب که بچه ها خوابند، می آید و در آن برایشان کادو می گذارد. پدربزرگ نغمه گفت: «مهم است که جوراب قرمز باشد؟» من گفتم: «بله! مثل هفت سین شما که نمی شود هفت میم باشد!»
آن شب کریسمس نما گذشت و صبح فردا من با صدای داد و بیداد پدربزرگ نغمه از خواب بیدار شدم. او ایستاده بود وسط پذیرایی و چیزهایی درباره خواهر و عمه بابانوئل می گفت. من و نغمه به واحد او رفتیم و دیدیم که او چون جوراب قرمز نداشته است، یک شلوارک مامان دوز قرمز را زده پشت در اتاقش تا بابانوئل برایش کادو بیاورد، اما بابانوئل نه تنها کادویی نیاورده است، بلکه با قیچی پاچه های شلوارک را هم ریش ریش کرده است!
خلاصه که ما هرگز نفهمیدیم ریش ریش ها کار چه کسی بود، اما من یقین دارم از بین هشتاد میلیون ایرانی، تنها کسی که اصلا مایع نیست همین پدربزرگ نغمه است.
