باران می‌خواستیم سیل آمد!

ساعت: 16:19 منتشر شده در مورخ: 1395/11/04 شناسه خبر: 1015084

نگاه به رفتار دو جریان اثرگذار سیاسی کشور و میزان دوری و نزدیکی تفکرات به شاخصه انقلابی‌گری در قاموس امام (ره) نشانگر روزهای اوّل سال 57 است.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا به نقل از آناج، آنچه می‌‌خوانید نگاهی به رفتار دو جریان اثرگذار سیاسی کشور و میزان دوری و نزدیکی این تفکرات به شاخصه‌‌ای به نام انقلابیگری در قاموس امام (ره) است. اگر چه برخی‌ها علیرغم میل باطنی تظاهر به همسویی با آن می‌کنند ولی در مواجهه عملی با این واژه‌‌ها و مفاهیم کلیدی با نگاهی نقادانه و در خوشبینانه ترین حالت، بیطرفانه به آن می نگرند و جایگاه این واژه ها در دنیای کنونی را کاملاً بی اثر و منفعلانه وانمود میکنند. دنیایی که طبیعتاً سیاست پراگماتیسمی یا همان "عملگرایی" و مواجهه روزمره با وقایع، در آن یکه تازی میکند و حقیقتا با نگاه به تاریخ سالهای بعد از انقلاب، کمتر کسی در بین سیاسیون را می بینیم که بی محابا در برابر "بیماری عمل زدگی" ایستادگی کند.

شواهد تاریخی نشان میدهد که در همان روزهای اوّل مبارزه، دو جریان در مخالفت با رژیم پهلوی فعال بودند و در مواجهه با رژیم همصدا و با کمترین حاشیه عمل مینمودند. اختلافات عمیق این دو اما بلافاصله بعد از سال 57 نمایان شد و آن اختلافات ریشه ای تا امروز همچنان پابرجاست . اختلافات امروز همان اختلافات سال 57 است و کمتر که نه، بسیار بیشتر و عریان تر هم شده است.

مطالبی که در پی می آید بررسی علت اصلی اختلافات این دو جریان در داخل کشور بر سر مسائل عمده اقتصادی سیاسی و فرهنگی است. مسائلی که با شرحه شرحه شدن آن براحتی میشود به ریشه اصلی آن رسید.

"باران میخواستیم سیل آمد" این جمله معروف که روزهای اوّل انقلاب و مبارزات از مرحوم بازرگان نقل شده است شاه بیت بسیاری از علّت العلل اختلافات سردمداران مبارزه میباشد. جایی که امام راحل هدف خود از انقلاب را برچیدن تمام پایه های ظلم و ستم و آغاز حرکتی نو برای جاری ساختن احکام اسلام ناب نه تنها در سطح جامعه ایران بلکه تمامی کشورهای مسلمان و حتی مستضعفین غیر مسلمان و در گام نهایی زمینه سازی برای ظهور حضرت موعود (عج) میدانست و از سویی دیگر مهندس بازرگان و همفکرانش هدف از مبارزه با رژیم پهلوی را ایجاد رفرمیسم یا همان اصلاحات صرفاً ساختاری و ظاهری در جهت رسیدن به توسعه می بیند . توسعه ای که در هیچ کدام از گفتمانهای آن پیوستی بنام آرمان دین و غایت شارع دیده نشده است.

و این آغاز تقابل بود، تقابلی عجیب و شاید بسیار سخت تر و پیچیده تر از مبارزه با رژیم پهلوی هم از جایگاه اعتقادی و هم مواضع گفتاری و رفتاری.

طبیعتاً اینکه تنور اختلافات، مشاجرات و مناظراتِ امروز بر سر مسائل سیاسی و حتی فرهنگی و اقتصادی بین نخبگان دو جریان "انقلابی" و "اصلاح طلبی" داغ و داغ تر از قبل است خود میتواند شاهد این مدّعا باشد که عمده دعوا بر سر ریشه است نه شاخ و برگ. چرا که اختلاف بر سر مسائل سطحی بالاخره بعد از نزدیک به 4 دهه میتوانست در جایی پایان پذیرد و صرفاً می شد در خوش بینانه ترین حالت دعوا برا سر این باشد که من در قدرت باشم و تو نباش! همانند چیزی که در کشورهای غربی مشاهده میشود که دعوا بیش تر بر سر انتخابات و مدیریت اجرایی کشور است و الا اختلاف چندانی در آرمان و ایدئولوژی مشاهده نمیشود. اما در کشور ما آنچه در حوزه های مختلف مشاهده میشود هم زنگ خطر و هم فرصتی است برای جامعه. این دعوا هر روز پیچیده تر از قبل در پیچ تاریخی و خطرناکی قرار میگیرد که به نظر نمیتوان نقش کلیدی و تعیین کننده مردم از نوع "مردم آگاه" را نادیده انگاشت.

مهمترین بخش دعوای مطروحه در دو پرونده جداگانه ایست که همچنان مفتوح است. پرونده اختلاف بر سر "تقابل یا تعامل؟" با غرب بویژه آمریکا در سیاست خارجی و پرونده "توسعه یا عدالت اجتماعی؟" در سیاست داخلی.

گفتار پیشروان این دو گفتمان نشانه های خوبی است تا مخاطب متوجه این نکته شود که فاصله نگاه این دو نه صرفاً در رفتار که در ایدئولوژی مستتر شده است. اینکه امام سخن از صدور انقلاب به تمام جهان به میان آورد و بازرگان بگوید "مگر انقلاب نخود و لوبیاست که صادر شود".

یا در جایی دیگر امام هدف از مبارزه با حاکمیت سلطنت را زمینه سازی برای ظهور حضرت موعود قلمداد کند و بازرگان به عنوان یکی از سردمداران گفتمان اصلاحات، صرفاً رفرمیسم یا اصلاحات ساختاری را هدف خود از مبارزات قبل از 57 بداند.

طبیعتاً این "تقابلِ گفتمان" ، امروز به جایی رسیده است که در طول این دهه ها جنگ عدالت اجتماعی در مقابل تئوری توسعه در سیاست داخلی مهمترین موضوع چالشی این دو نگاه است؛ توسعه با رویکرد عملگرایانه و یا عدالت اجتماعی با رعایت موازین انسانی و دینی؟

موضوع دیگری که این دو جبهه در مواجه با آن جبهه گیری کاملاً مخالف هم میگیرند همان سیاست خارجی است . دعوای تقابل با استکبار یا تعامل. مبارزه یا مذاکره. اینکه ایالات متحده را در چینش سیاستهای جمهوری اسلامی بعنوان "اصل گریز ناپذیر" قرار دهیم یا مبارزه انقلابی را .

جنگ سوریه امروز موضوع مورد تضارب این دو نگاه است. چگونه برخی ها انتظار دارند در موضوع خاورمیانه جمع اضداد کرد و حرکت "سردمداران مذاکره" با ایالات متحده را در کنار "پرچمداران مبارزه"، سیاست هماهنگ و یکدست کل نظام اعلام نمود؟ وقتی گفته میشود "مشکل سوریه با مذاکره حل میشود!" را چگونه میتوان با سیاست تقویت جبهه مقاومت در جهت مبارزه و ریشه کن کردن تمام رد پاهای ایالات متحده در منطقه در یک مسیر نگاه کرد؟!

تقابل و دعوای این دو نگاه نه بخاطر مدیریت اجرایی که اتفاقاً بخاطر "نوع مدیریت نظام" است، حرکت بر اساس عدالت اسلام ناب یا توسعه بر مبنای "مدل ترکیه ای"؟

اینکه آمریکا هیچ غلطی نمیتواند بکند یا اینکه با یک بمب کل کشور را از بین می برد؟

اینکه مستضعفین را طبقه محروم بنامیم که در زیر چرخ توسعه له میشوند یا اینکه صاحبان و ولی نعمت انقلاب و کشور بدانیم.

اینکه حرکت مدیریت کشور با "مدیران سرمایه دار" سرعت میگیرد یا اینکه بقول امام رسیدن به نقطه آمال با مدیران اشرافی و سرمایه دار آب در هاون کوبیدن است!

این موارد بخشی از تقابل گفتمانی و ایدئولوژیکی دو نگاهی است که در طول 50 سال اخیر به سرعت اوج گرفته و امروز در نقطه ای شاهد این تقابل جدی هستیم که بنظر تنها میتوان به موضوع "مردمِ آگاه" بعنوان نسخه نهایی خلاصی از جریانی شد که مانند سرعتگیر جاده ، قصد گرفتن سرعت رشد نظام با مفاهیمی چون توسعه و اصلاحات و مذاکره و تعامل و ... دارند.

چنانچه جمهوریت در نظام، اصل اساسی است و طبیعتاً انتخاب مدیرانِ گلوگاههای اصلی نظام بدست مردم شکل میگیرد . آگاهی مردم از اهدافِ گاهاً فراموش شده نظام از سویی و ایجاد حساسیت در نگاه مردم میتواند نه تنها کشور که تمام منطقه را با گفتمان اصیل انقلاب بیمه نماید.

انتهای پیام/