زمانی که هر انسانی را در قبر قرار می دهند و سنگ لحد را روی او می چینند،دست میت از همه جا کوتاه است و آنجا خودش می ماند و اعمالش
به گزارشحوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛از کتاب «اربعين» قاضی سعيد قمی منقول است که از شيخ بهايی نقل شده:رفيقی در قبرستان اصفهان داشتم که هميشه بر سر مقبره ای مشغول عبادت بود و شيخ هر از گاهی به ديدنش می رفت. روزی از او سوال می کند: از عجائب قبرستان چه ديده ای؟او در جواب گفت:روز قبل، در قبرستان جنازه ای را آوردند و در اين گوشه دفن کردند و رفتند. هنگام غروب، بوی بدی بلند شد و مرا ناراحت کرد. چنين بوی بدی در تمام عمرم استشمام نکرده بودم.
ناگاه هيکل موحشه و مُظلَمه ای همانند سگ ديدم که بوی بد از او بود. اين صورت، نزديک شد تا بر سر آن قبر ناپديد گرديد.
مدتی گذشت. بوی عطری بلند شد که در عمرم چنين بوی خوشی نشنيده بودم. در اين هنگام صورت زيبا و دلربايی آمد و بر سر همان قبر، محو شد. (اينها عجائب عالم ملکوت است که به اين صورتها ظاهر می شود.) مقداری گذشت. ديدم صورت زيبا از قبر بيرون آمد. ولی زخم خورده و خون آلود است.
گفتم: پروردگارا؛ به من بفهمان اين دو صورت چه بود. به من فهماندند که آن صورت زيبا اعمال نيکش بود و آن هيکل موحشه، کارهای بدش. و چون افعال زشتش بيشتر بود، در قبر انيسش همان است. تا چه زمانی پاک شود و نوبت صورت زيبا برسد.
کتاب معاد؛ آیت الله شهید دستغیب
انتهای پیام/
