به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از راه ساجده، گلیم سفره کردی" یکی از دستبافته های داری زنان عشایر شمال خراسان است. این دستبافته سرشاراز ذوق وسلیقه و هنر زنان قوم "کرمانج" است.
نقوش" سفره کردی" باالهام از طبیعت و به صورت ذهنی بافته می شود. جنس مواداولیه "سفره کردی" از پشم است و به وسیله رنگزاهای طبیعی رنگرزی می شود. کاربرد آن در گذشته به عنوان زیرانداز،پادری، سفره نان ،چوال آرد ،نمکدان،جل اسب، ناو مال شتر و... بوده ولی اکنون جنبه تزیینی دارد.
سیب گل شکفته، 55 سال سن دارد، صاحب 7 فرزند سه پسر و چهار دختر است.
تمام بچگی اش را در عشایر اطراف شیروان زندگی کرده است، از همان ایام کار بافندگی را در کنار مادر یاد گرفته بود و از قدیمی کاران بافت گلیم در استان است.
در سن 15 سالگی ازدواج کرد و بعد از ازدواج با همسرش به شهر بجنورد مهاجرت کرد.
برای جهیزیه دختران آن روزها خورجین، نمکدان، جاقاشقی، کیف نان، سفره نان، گلیم و جاجیم، جاجیم جهت استفاده پشت شتر آماده می کردند، از چشم و هم چشمی در خرید جهیزیه خبری نبود و هر چه بود هنر دست زنان کرمانج بود.
نخ های مورد استفاده برای بافت، بیشتر تولیدی خود مردم ایل بود که از پشم گوسفند ریسیده می شد و نخ های کلفت را ظریف می کردند، تا قابلیت استفاده پیدا کند، بعد برای رنگ آمیزی به شهر آورده می شد زیرا تنوع رنگ در بافت گلیم به خوبی گویای طبیعت است.
از پشم شتر بیشتر کلاه و جوراب های زمستانی بافته می شد البته وسط سفره نان هم از پشم شتر استفاده می شد به این دلیل که می گفتند پشم شتر نرم است و خوش حالت می ایستد.
نقش ها را از طرح های نقش بسته بر پرده های قدیمی که بافته دست قدیمیان بود و بیشتر از همان نعمت های موجود در اطرافشان یعنی طبیعت ایده گرفته شده بود مثل: طرح جیگ ( ستاره)، مجمه(سینی بزرگ)، دو(شتر) بزکیوی(آهو)، پز(گوسفند) و اسب و ... بودند.
این طرح ها چون ادامه راه گذشتگان بود برای آن ها ارزش زیادی داشت.
زمانی که تازه شروع به کار کرده بودم ماهی سه تا چهار تا فرش هم می بافت ولی به مرور زمان با مشکلاتی از قبیل کمر درد، درد عضلات گردن، پادرد که برایش پیش آمد نتوانست ادامه دهد.
آن روزگاران در بین قوم کرمانج رسم بر این بود که دختران هنر را نزد مادرشان را یاد بگیرند، اگر کسی یاد نداشت به گونه ای کسر شان بود که چرا فاقد این هنر است.
خاله سیب گل هم با اینکه در شهر زندگی می کر، با توجه به علاقه ای که به کار داشت و کمک به مخارج زندگی در منزل بافندگی می کرد و همین باعث شد تا پسران و دخترانش هم این هنر را یادبگیرند.
پسر کوچکترش با علاقه ای که برایش ایجاد شد رشته طراحی فرش را انتخاب کرد و دختر بزرگش به همراه دختر کوچکتر کارگاه و آموزشگاهی در بجنورد تاسیس کردند که امروز بعد از
گذشت 6 سال حرفی برای گفتن در رشته های بافندگی دارند.
معموصه ذوالفقاری دختر بزرگ خاله سیب گل در ادامه کار و راه مادرش کارگاه و آموزشگاه ثبت کرده است و کارش خوب است ولی به حمایت های دولت برای حفظ این فرهنگ وهنر نیاز است چرا که اگر دلگرم نشوند به کار توانایی ادامه ندارند.
ذوالفقاری ادامه داد: من سعی کردم تا علاوه بر توجه به بعد هنری و تجاری کار، این هنر را به طرف علمی شدن ببرم، پس شروع به پژوهش در کار کردم و اولین قدمی که برداشتم، بعد از تحقیقات و پژوهش های 5 ماهه توانستم گلیم را استاندارد سازی کنم، قدم بعدی شناسنامه دار کردن محصول بود برای اینکه هویت کار حفظ شود که متعلق به کدام شهر و استان است و مربوط به کدام قوم و فرهنگ است . آخرین مرحله هم بسته بندی و ارزش دادن به محصولات هنری است چرا که به ندرت پیش می آید که محصولاتی از قبیل گلیم را دربسته بندی های مناسب ارائه دهند. همه این اقدامات در جهت تغیرات حاصله در کار، نشان اصالت سازمان جهانی یونسکو را در رشته گلیم سفره کردی از آن شرکت ما کرد .
فرزندانش از 8 صبح تا 10 شب در کارگاه کار می کنند وقتی از تولیدات و فروششان حمایت شود و درآمد داشته باشند باعث می شود که برای برای بقیه کار ایجاد کنند و کسب درآمد شود.
گلیم ها با توجه به بافتی که دارند قیمت هایشان متفاوت است با توجه به ظرافت بافت قیمتها بالاتر می رود.
این روزها که مدارک دانشگاهی زیاد شده است و همه نمی توانند در کارهای دولتی استخدام شوند اگر از این هنرهای ملی و بومی استفاده و حمایت شود می تواند منبع درآمد باشند.
انتهای پیام/
