نکته هایی از زندگی دیوید بویی که باید بدانید:
1.او با نام ديويد رابرت جونز در 8ام ژانويه 1947 در بريكستون، جنوب لندن متولد شد. مادرش مارگارت، يك پيشخدمت و پدرش، هيوود استنتون جونز مدير سابق يك كلوب شبانه و بعدتر مدير خانه خيريه كودكان دكتر برناردو بود.
2.بويي روز تولدش را با الويس پرسلي، جيپسي رز لي، دنيس ويتلي رمان نويس، ويليام هارتنل (اولين دكتر هو) و روي بتي، انسان شبيه سازي شده اندرويدي در بليد رانر مشترك است. جالب است كه تاريخ آغاز بكار آخري در فيلم 8 ژانويه 2016 معرفي مي‌شود.3.خانواده جونز در سال 1953 به حومه شهر براملي، در مرز بندن-كنت نقل مكان كردند و ديويد جوان در آن جا براي سبك رقص خيره كننده و هنرمندانه‌اش به شهرت رسيد. او در امتحان 11 پلاس (امتحاني كه در بريتانيا از كودكان بين 11 تا 12 سال براي تعيين مدرسه محل تحصيل شان مي‌گيرند) مردود شد و به مدرسه تكنيكي براملي رفت.
4. آرتيستي كه پاپ را به يك تئوري علمي-تخيلي پيشرو در دهه 70 تبديل كرد آن زمان خودش به اندازه بيتلز استعدادي نوظهور بود. پس از شنيدن ترك Tutti Frutti از قهرمان زندگي‌اش ليتل ريچارد، در سال 1995 و در سن 15 سالگي و با ساكسيفون پلاستيكي‌اش تصميم گرفت فعاليت‌اش را در عرصه موسيقي آغاز كند.
5. ديويد جونز، گريم مشهور چشمانش را در سال 1962 پس از آنكه بهترين دوستش، جرج آندروود در جريان زد و خورد بر سر يك دختر مشتي حواله صورت‌اش كرد به دست آورد. اين مشت ماهيچه هاي عنبيه چشم چپ او را فلج كرد و او را به ناهم‌رنگي عنبيه مبتلا كرد. جونز بعدتر از آندروود براي اين ضربه تشكر كرد.
6. اوون فرمپتون، استاد هنر بويي در مدرسه براملي، پدر پيتر فرمپتون بود، كسي كه در تور گلس اسپايدر بويي در سال 1987 به نوازندگي گيتار مشغول بود.
7. با وجود اينكه او در نهايت به يكي از تاثيرگذارترين هنرمندان عرصه موسيقي و فراتر از آن تبديل شد اما ديويد جونز بيشتر سال هاي دهه 60 ميلادي را به تعقيب موضوعات داغ روز گذراند، اول به سراغ گروه هاي بلوز، ازجمله Kon-rads، Manish Boys و Lower Third رفت و بعدتر به آرتيستي يگانه تبديل شد.
8. او در يك مرحله از زندگي‌اش خيال رها كردن موسيقي و تحصيل در رشته هنرهاي نمايشي در دانشكده سدلرز ولز را در سر داشت.
9. شكست آلبوم اول او، كه موسيقي پاپ و سايكدليك را با يكديگر پيوند داده بود، و تك آهنگ The Laughing Gnome در سال 1967 ديويد بويي به تازگي اسم و رسم عوض كرده را بدان ترغيب كرد كه هنر را در عوض شهرت دنبال كند. زماني كه بويي كه در سال 1969 به موسيقي بازگشت يك هيپي آوانگارد و محبوب مردم بود.
10. آلبوم موفقيت آميز بويي در سال 1969، Space Oddity تمام تم‌هاي كارهاي آينده بويي را دربر دارد: بيگانگي، سرافكندگي، آينده نگري رومانتيك، ترس‌هاي كيهاني و البته شمايل آشناي ميجر تام. اين فضانورد دگرجهاني و قرباني مصلوب رسانه به احتمال زياد با الهام از مرد اصلي تالار موسيقي بريكستون و پدر نخست وزير آينده، جان نام‌گذاري شده است.
11. كج روي هنرمندانه بعدي بويي با گروه Spiders from Mars و بكارگيري گيتاريست گروه هال، ميك رانسون در فوريه سال 1970 رخ داد. بويي و توني ويسكونتي تهيه كننده به يك گيتاريست نياز داشتند و برانسون را تنها دو روز پيش از شروع شوي كنسرت بي‌بي‌سي انتخاب كردند. برانسون تا سه سال پس از آن در كنار بويي ماند تا در نهايت معجزه آلبوم عصيان‌گر زيگي استارداست رخ دهد.
12. هيبت زنانه-مردانه بويي افسانه‌اي اولين بار در سال 1970 نمايان شد، زماني كه براي جلد سومين آلبوم خود، مردي كه دنيا را فروخت، لباسي لخت و ابريشمي بر تن كرد و پس از آن در گفت و گوهاي مختلف با سر و وضعي مشابه ظاهر شد.
13. دوجنس گرايي او –امري در يك زمان واقعي و ساختگي با توجه به پرسوناي او- به نظر نسلي تازه از غريبه ها تازه و خاص آمد و در مركز توجهات قرار گرفت. بويي در مصاحبه ملودي ميكر در ژانويه سال 1972 به مايكل وتس گفت: "من گي هستم و هميشه همين طور بوده‌ام." اين بيانيه‌اي مصمم بود كه وضعيت رواني تازه‌اي را درباره او پيشنهاد مي داد.14. تا سال 1971 و با آلبوم هانكي دوري، بويي در حال نوشتن ترانه‌هاي پاپي بود كه از موضوعات تاريك و محرمانه اي حرف مي‌زدند. ترانه Oh! You Pretty Things به عنوان مثال هزاره‌گرايي مرموز و شريرانه آليستر كراولي را در پكيجي متفاوت ارائه مي‌كند.
15. حضور جنجالي بويي در تلويزيون در برنامه Top of the Pops در 5ام ژوئيه 1972 براي اجراي ترانه استارمن، تماشاگران تلويزيوني بريتانيا را با لباس رنگين كماني و هم‌نوازي هومواروتيك‌اش با برانسون غافلگير كرد. اين حقيقت كه او آن زمان هنوز در نظر بسياري ستاره يك شبه آلبوم Space Oddity بود تاثير اين اجرا را دو چندان و البته شكاكي بسياري را هم تقويت كرد.
16. اين ترانه نسخه سرهم بندي شده "هات لاو" مارك بولن و Over the Rainbow بود. اثري گستاخانه كه بويي عباراتي از ترانه آخر را در اجراهاي زنده‌اش انتخاب مي كرد.
17. آلبوم زيگي استارداست و عنكبوت هايي از مريخ را به عنوان كاري بي‌نقص در ژانر راك ديستوپيايي مي‌دانند. اما مفهوم كلي اين آلبوم كمي دير در قالب ترك استارمن براي شنوندگان آشكار شد.
18. تم بي ثباتي رواني در كارهاي بويي به برادر ناتني اش، تري برنز مربوط مي‌شود، او مبتلا به اسكيزوفرني بود و در 16ام ژانويه 1985 خودكشي كرد. اينكه بويي پس از مرگ برادرش مي‌گويد: "ترجيح مي دهم در كنار تمام مردان ديوانه اينجا بمانم تا اينكه با مردان غمگين نيست و نابود شوم." كاملا قابل درك و از نازك طبعي اوست.
19.گروه اسپايدرز فرام مارس كاملا از تصميم بويي براي نابود كردن زيگي در اجراي زنده بي خبر بودند. اين اتفاق در 3ام ژوئيه 1973 رخ داد. بسياري از تروور بولدر نوازنده شنيدند كه مي‌گويد: "لعنتي ما را اخراج كرد."
20. از زيگي استارداست به بعد، پرسونايي كه بويي براي خلق موسيقي‌اش بوجود آورد رفته رفته اين مرد را از درون دچار پوسيدگي كرد. او بعدتر قبول كرد كه "خود ديگرم سالهاست من را تنها نمي گذارد. از آن زمان همه چيز طعم تلخ و گزنده‌اي به خود گرفت."
21.نقل مكان بويي به ايالات متحده در پي "مرگ" زيگي با برون ريزي بي نظير خلاقانه و سقوط اش به اعتياد به كوكائين همراه بود. آلبوم آمريكايي‌هاي جوان او چرخشي غافلگيركننده به سبك R&B بود. بويي بيش از هروقت ديگري بيگانه و لاغراندام شده بود.
22. Fame، اولين آلبوم پرفروش او در آمريكا، زماني بيرون آمد كه بويي صداي جان لنون را زمان هم خواني با ترك ديسكوي Shame Shame Shame از گروه شرلي و كمپاني اشتباه شنيد. ترانه‌اي كه متن آن در بيست دقيقه نوشته و در دقيقه نود به آلبوم اضافه شد.
23.Golden Years از آلبوم Station to Station براي الويس پرسلي در نظر گرفته شده بود كه از سوي او پس فرستاده شد.
24. با وجود اينكه تصور مي‌شد آلبوم Station to Station بازگشت بويي به اروپا باشد، اما اين آلبوم در زمين هاي باير و ديوانه وار لس انجلس ضبط شد، جايي كه اعتياد بويي او را بيش از پيش به قهقرا كشانده بود. به هر حال نتيجه آلبومي بي نظير بود كه ساختار موسيقي در آن بر متن ترانه برتري داشت.
25. دوك سفيد لاغر، ابرمردي بي اشتها و بي احساس در اين آلبوم معرفي شد كه از جهات بسياري يادآور توماس جروم نيوتون، بيگانه‌اي بود كه بويي در فيلم "مردي كه به زمين افتاد" ساخته نيكولاس روگ نقش آن را بازي كرده بود.
26. بويي بار ديگر در زمان سكونت‌اش در لس انجلس به يوفوها و نازي‌ها براي جلد آلبوم هايش رو آورده بود. نقل مكان به برلين در سال 1976 درواقع تلاشي از سوي بويي براي ارزيابي دوباره و پاكسازي ذهن اش بود.
27. جذابيت وحشت آوري كه فاشيسم براي بويي در سال‌هاي اعتيادش به كوكائين داشت غير قابل انكار است. او در سال 1974 در گفت و گو با پلي بوي گفت: "آدولف هيتلر يكي از اولين ستاره‌هاي راك بود."ممكن است سلام نظامي او به سبك نازي‌ها در ايستگاه ويكتوريا در 2 مي سال 1976 تنها شيطنت دوربين براي ثبت لحظه دست تكان دادن او باشد. يكي از طرفداران جوان او، گري وب كه بعدتر با نام گري نومن شناخته شد مي‌گويد: "نديدم كسي آن طرف‌ها پرسه بزند و بگويد چه آدم مزخرفي، سلام نازي مي‌دهد."
28.نقل مكان به برلين زندگي بويي را دستخوش تغييرات زيادي كرد. او مصرف موادش را پايين آورده بود و بعدتر به هنر آلمان‌ها علاقه مند شد و با ويسكونتي و برايان اينو همكاري كرد و سه گانه برلين خودش را (Low، Heroes و Lodger) به همراه آن‌ها ضبط كرد.
29. آلبوم مينيماليستي و غالبا اينسترومنتال Low و پس از آن آلبوم سنگين Heroes مسيرهاي تازه‌اي را در زندگي حرفه‌اي بويي معرفي مي‌كردند. او با اين آلبوم‌ها موج تازه‌اي به راه انداخت كه مي‌توان آن را دنباله سبك پانك هم به حساب آورد. با اين حال كمپاني ضبط كننده آلبوم‌هاي بويي خواستار آلبوم آمريكايي‌هاي جوان 2 بود.
30. تنها آلبومي كه در سه گانه برلين در اين شهر ضبط شد (Heroes) زمان و مكاني خاص را در تاريخ برگزيده بود، برلين غربي در قلب جنگ سرد بستر اتفاقات اصلي اين‌آلبوم بود كه كمتر كسي در دنياي راك پيش از آن به سراغش رفته بود.
اين آلبوم از لحظات نابودشده و به يغما رفته آزادي فردي ساكنان شهر مي‌گفت و تصاويري از توني ويسكونتي تهيه كننده و دوست دخترش را هنگام بوسيدن در كنار ديوار برلين نمايش مي‌داد و خيال انديشي مهارنشدني بويي را پيش چشم هواداران مي‌آورد.
31.در ترانه "Heroes" صداي بويي در برابر نوازندگي گيتار رابرت فريپ و برايان اينو پديدار مي‌شود و يك تنه به جنگ المان‌هاي موسيقيايي مي رود.
32. تا سال 1980 ميراث بويي به قدري غني بود كه الهام‌بخش نسلي از هنرمندان پس از او باشد. او در آلبوم "هيولاهاي ترسناك" به سراغ جريان‌هاي رومانتيك كلاب هاي لندن رفت. او در موزيك ويدئوي Ashes to Ashes ، كه پرهزينه ترين موزيك ويدئوي پاپ ساخته شده تا آن زمان بود (25 هزار يورو) در نقش Pierrot ظاهر شد و به همراه استيو استرنج از گروه Blitz Kid و سرگرد تام هنرنمايي كرد. استرنج به ياد مي‌آورد: "ردايم مدام به بولدوزر گير مي‌كرد.
"
33. منتقدان، فعاليت بويي را در زمينه بازيگري از هم گسيخته و بي ربط مي‌دانند. اجراي او در نقش جان مريك در تئاتر مرد فيل نما، توانايي متمايز و خاص او را در بازيگري آشكار كرد. جانت لنديس، همبازي او مي‌گويد: "توانايي او از خود واقعي‌اش بزرگتر بود، اين مورد كميابي است."
34. Under Pressure، ترانه مشترك او با گروه كوئين، بويي هنري دهه هفتاد را به بويي تجاري دهه 80 ربط مي‌داد. با اين وجود هر دو گروه در ابتدا درباره عرضه آن ترديد داشتند. گيتاريست گروه كوئين، برايان مي‌گويد: "با يكي شدن نفس او با ما به تركيبي بسيار فرار رسيديم."
35. آلبوم سال 1983، Let’s Dance در اصل به عنوان بازگشت بويي به سبك R&B دهه 50 كه او را از ابتدا به خود علاقه مند كرده بود شناخته مي‌شد. با اين حال اين آلبوم در نهايت به آلبوم دنس دهه هشتادي تبديل شد و به موفقيت چشمگيري رسيد.
36. اين آلبوم همچنين با غافلگيري بزرگ ديگري از سوي تيمي خلاق همراه بود. ويسكونتي دو هفته كامل پشت تلفن منتظر ماند تا درنهايت متوجه شود بويي، نيل راجرز را از گروه Chic براي تهيه آلبومي بي اعتنا به قوائد هميشگي خود به گروه توليد دعوت كرده است: "نيل، واقعا مي خواهم اين موفقيت را رقم بزني."37. Serious Moonlight Tour، بزرگترين و طولاني‌ترين تور بويي با 96 اجرا در سال 1983 با استقبال بي‌نظير هواداران او مواجه شد. ميك رانسون هم در ماه سپتامبر با بازگشت خود به تورنتو يك شب غافلگيركننده را براي حاضرين رقم زد.
38. نقش آفريني بويي در دومين فيلم تحسين شده‌اش، كريسمس مبارك آقاي لارنس، درواقع هيچ جهت گيري خاصي در بر نداشت. ناگيسا اوشيما، كارگردان فيلم به گروه بازيگران بريتانيايي‌اش گفته بود "فقط همان كاري كه را مخصوص شما مردم است انجام دهيد."
39. عامل اصلي در انسداد قوه خلاقيت بويي در دهه هشتاد ميلادي، نبود ترانه هاي جديد بود. سه ترانه در آلبوم Let’s Dance ترك هاي قديمي يا كاورشده بودند. آلبوم دردسرساز بعدي، Tonight نيز با خوش شانسي مواجه نشد، با اين حال براي بسياري كلاسيك ترين ترانه بويي از دل همين آلبوم بيرون‌آمد: Loving the Alien.
40. بويي در سال 1986 در فيلم "تازه كاران مطلق" نقش آفريني كرد و ترانه‌هاي آخرين آلبوم كلاسيك دهه هشتادي اش را يك بعد از ظهر نوشت و به همراه گروه موقتي‌اش ضبط كرد.
41.بويي براي اجراي ترك 5 Years در كنسرت لايو ايد برنامه‌ريزي كرده بود. بويي با اجراي اين ترانه با BBC براي پوشش ويدئوي مشهور قحطي در اتيوپي همكاري كرد و باعث جمع آوري كمك‌هاي مالي خيرخواهانه زيادي شد.
42.بويي براي اجراي "رقصيدن در خيابان" در سال 1985 كه از سوي بسياري مورد تمسخر قرار گرفته بود با ميك جگر متحد شد تا براي كنسرت لايو كيد پول جمع كند. اين ترانه به مدت چهارهفته در صدر جدول بريتانيا باقي ماند.
در سال 2011 تحقيقات ميداني نشان دادند كه اين همان ترانه‌اي بوده است كه بريتانيايي‌ها بيشتر از هرچيز ديگري در جشن عروسي پرنس ويليام و كيت ميدلتون مايل به شنيدن آن در مهماني‌هاي خياباني بودند.
43. با وجود اينكه بسياري Tin Machine را از بدو شكل گيري‌اش در سال 1989 مسخره كردند، اما گروه راك ساده چهارنفره ديويد بويي دست كم براي پيشي گرفتن از گرانج تلاش كرد و يكي از آخرين همكاري‌هاي بويي را با ريوز گبرلز گيتاريست رقم زد.
44. بويي در سال 1997 قراردادي 55 ميليون دلاري براي آلبوم‌هاي آينده‌اش بست تا همچنين درآمدهاي بعدي حاصل از 25 آلبوم پيش از سال 1990 را ضمانت كند. دگرگوني‌هاي پيش آمده در قوانين كپي رايت پس از ظهور سرويس اشتراك نپستر وضعيت قرارداد Bowie Bonds رابه قهقرا كشاند.
45.بويي در سال 2001 آلبومي كامل از ترانه‌هاي قديمي بازسازي شده و قطعات جديدي كه متاثر از جواني‌اش بودند ضبط كرد. اين آلبوم با عنوان Toy در نهايت هيچ وقت منتشر نشد.46. ناپديد شدن بويي از انظار عمومي و حمله قلبي‌اش در سال 2004 آغازگر تاثيرگذارترين كناره گيري در تاريخ راك شد. آخرين اجراي زنده او در سال 2006 در كنسرت خيريه‌اي بود كه در آن به اجراي Fantastic Voyage، Wild is the Wind و Changes در دوئتي به همراه آليشيا كيز پرداخت.
47. ارزش سهام بويي در غياب او به شكل چشمگيري بالا رفت و با خبر بازگشت غافلگيركننده او با آلبوم The Next Day در سال 2013 همراه شد. اولين ترك اين آلبوم Where Are we Now? گفته شده كه اولين بار سيتكام ريكي گرويس در سال 2006، شنيده شده است.
48. با وجود اينكه بويي جايزه Order of Arts and Lettersرا از دولت فرانسه دريافت كرد اما رتبه امپراتوري بريتانيا و رتبه شواليه‌گري رادر سال 2000 و 2003 نپذيرفت و عنوان كرد: "جدي نمي دانم براي چه به من اعطا مي شوند."
49. او آلبوم آخر خود به موضوعاتي مثل ميرايي و كوتاهي عمر بشر پرداخته است، در Lazarusمي‌بينيم كه روح بويي از بدنش برمي خيزد و تصاويري از سكه/دكمههايي بر روي چشمان بويي را شاهد هستيم. عنوان ترك آخر دربرگيرنده تمام سويه‌هاي زندگي حرفه‌اي اوست: I Can’t Give Everything Away.
50. در اوايل ماه ژانويه 2016، برايان اينو يك ايميل از بويي دريافت كرد. در آن نوشته شده بود: "براي تمام اوقات خوش‌مان از تو تشكر مي‌كنم، برايان. آن‌ها هرگز نابود نخواهند پوسيد." اين نامه به نام Dawn امضا شده بود. اينو در واكنش به اين ايميل مي نويسد: "حالا متوجه مي‌شوم كه در حال خداحافظي بوده."
