فیدل کاسترو و جنگ با مدال ها

کد خبر: ۴۴۳۵۲۷

۲۳۳  بازدید

هفته نامه شماره یک: 24 جولای 1959 چند ماه پس از رسیدن به قدرت، فیدل کاسترو زمینی را در ورزشگاه بیسبال هاوانا در اختیار گرفت تا تیمی به نام لوس باربودوس که از انقلابیون حامی وی شکل گرفته بود، در آن بازی هایش را انجام دهد. کاسترو هم یکی از بازیکنان این تیم بود که در یک یا دو بازی مقابل تیمی از ارتش کوبا به میدان رفت.

رورتو گونزالز، استاد ادبیات دانشگاه یاله کوبا که کتاب «افتخار هاونا؛ تاریخ بیسبال کوبا» را نوشته، درباره آن روزها می نویسد: «او چند ضربه را پرتاب کرد و بازیکنان هم خودشان را به این ور و آن ور انداختند تا در برابر رهبر جدید کشورشان یک شکست خورده باشند.»

بنیانگذار باشگاه انقلابیون بیسبال کوبا در سن 90 سالگی درگذشت. رییس جمهوری که به خاطر پرتاب های سریعش در دوران جوانی به عنوان یکی از امیدهای آینده لیگ محسوب می شد که البته توسط مورخان کشورش همواره کم ارزش جلوه داده شد. اگرچه برخی از آنها می گویند ورزش اول و مورد علاقه اش در دوران مدرسه بسکتبال بوده است.

کاسترو بلند قامت بود و حدودا 190 سانتیمتر ارتفاع داشت که روزی به تاد اسزولک، نویسنده کتاب زندگینامه اش گفته بود: «قابلیت پیش بینی، سرعت و چالاکی مورد نیاز برای بسکتبال نزدیک ترین مهارت هایی است که برای انقلاب به آنها نیاز است.» با این حال اصولا کاسترو را بیشتر با بیسبال می شناسند و کمتر با بوکس و دیگر ورزش های المپیکی؛ چیزی که به نماد استحکام و آسیب پذیری سوسیالیسم کوبا تبدیل شد.

به مبارزه طلبیدن آمریکا

موفقیت در این ورزش ها باعث شد تا کاسترو، ایالات متحده را دست بیندازد و آن را در رینگ یا پیست دوومیدانی به مبارزه بطلبد و از همین راه می توانست حس ملی گرایی مردم کشورش را برانگیزد. در همین مقطع انزوای بین المللی و مشکلات اقتصادی باعث فرار و پناهندگی بسیاری از ستاره های بیسبال کوبا به کشورهای دیگر شد و از سوی دیگر ورزشگاه ها به مرور سالخورده شدند و کمبود امکانات ورزشی به چشم آمد.

در فاصله ای بسیار دورتر حکومت های کمونیستی شوروی و چین هم به ارزش دستاوردهای ورزشی واقف شده بودند اما به نظر می رسید کوبا و کاسترو به طور بنیادی تفاوت فاحشی با این دو حکومت داشتند و قدم هایی که برداشته بودند در راستای احیای جامعه گرایی در کوبا بود.

برای مثال در کوبا گستره ای از ورزش ها احیا شد و کاسترو تنها به این ورزش مهم توجه نکرد. رابرت هایش، استاد دانشگاه دالهوسیه در هالیفیکس که ورزش و برنامه های اجتماعی کوبا را مطالعه کرده می گوید: «در همین زمان بیش از 95 درصد جمعیت کوبا در ورزش حرفه ای یا تمرینی شرکت می کردند و در مدارس، کودان از سن پنج سالگی در کلاس های تربیت فیزیکی شرکت می کردند و مادربزرگ های شان در تمرینات تای چی حضور داشتند.»

ارتباط ورزش با انقلاب

دیوید والکینسکی، رییس جامعه بین المللی مورخان المپیک درباره کاسترو می گوید: «فکر می کنم کاسترو اصولا همه ورزش ها را دوست داشت. این همان چیزی بود که درباره آلمان غربی هم حس می شد. همیشه این سوال وجود داشت که آیا مسئولان دولتی هم به اندازه ای که کاسترو روی ورزش تعصب داشت، دارند؟ با گذر از دوران سختی، کوبا دیگر می توانست به ستاره های ورزشی خود افتخار کند. به عنوان مثال خاویر سونوماریو که در اواخر دهه 80 و اوایل 90 میلادی به تنها مردی تبدیل شد که توانسته در پرش ارتفاع بیش از دو متر و 40 سانتیمتر بپرد تا هموطنانش تا سال ها به رکوردی که او از خود بر جای گذاشته، افتخار کنند.

هایش می گوید: «در آن دوره تلاش زیادی می شد تا میان افتخار ملی و دستاورد ورزشی ارتباطی به وجود بیاید. در این میان بوکس یک عامل واقعا مهم بود. شاید شما هم شنیده باشد که بوکس چطور به انقلاب و سوسیالیسم مرتبط شده بود و داشتن دسترسی فراگیر به ورزش به معنای این بود که پیروزی یک بوکسور پیروزی همه افراد جامعه است.»

تئوفیلیو استونسون، قهرمان سه دوره المپیک از سال 1972 تا 1980 یک بار درباره این که چرا شانس بستن قرارداد حرفه ای و احتمال مبارزه با محمد علی کلی را از دست داده، توضیح داد: «چند میلیون دلار در مقایسه با عشق هشت میلیونی کوبایی چقدر ارزش دارد؟»

کوبای کاسترو

در کتاب زندگینامه «کوبای کاسترو، فیدل کوبا» که توسط عکاس خبرنگار آمریکایی لی لاکوود نوشته شده، کاسترو کمتر درباره بیسبال صحبت کرده و در عوض در مورد علاقه طولانی مدتش به بسکتبال، شطرنج، موج سواری و دوومیدانی حرف زده و گفته: «من هیچ وقت یک قهرمان نشدم چرا که زیاد تمرین نکردم.»

کاسترو اولین بار در سال 1946 نامش روی تابلوی امتیازات رینگ بوکس آمد؛ جایی که در دوران تحصیل او در یک بازی درون دانشگاهی در دانشگاه هاوانا روی رینگ رفت. از کاسترو با لباس بیسبال تنها چند عکس باقی مانده که آن هم با همان تیم محبوبش لوس باربودوس است چرا که پس از آن تیم انقلابی، وی هیچ وقت توسط تیم های بزرگ استعدادیابی نشد و بیسبال برایش در همین سطح متوقف شد.

در عوض پیتر بیارکمن که مورخ بیسبال است عنوان می کند: «اینکه هویت کاسترو پس از انقلاب با بیسبال شناخته شد، از دو عامل نشأت می گیرد؛ اول آگاهی از محبوبیت ورزش مورد علاقه مردم از سال 1960 و محبوبیت بیشتر بیسبال در کوبا حتی بیشتر از فوتبال در برزیل و دوم ذخیره تعصب انقلابی گری در خانه ها و ایجاد نیروی تبلیغاتی گسترده در خارج از کوبا.»

با این حال کاسترو پیش از رسیدن به قدرت در چند رقابت مهم حضور داشت که برای او مهم ترین هدفش محصور کردن روح شیطانی ایالات متحده بود و به اعتقاد خودش بیسبال بهترین وسیله برای ابراز تنفر از امپریالیسم بود.

66 سال و 197 مدال

در سال 1961 و برای چند سال پس از آن، کاسترو ورزش حرفه ای را در کوبا ممنوع کرد و عنوان کرد: «هر کسی که ورزش را واقعا دوست دارد، هزار مبار شیوه ورزش موجود در کشور را به ورزش حرفه ای ترجیح می دهد.»

این استراتژی چندین دهه در کوبا به کار گرفته شد و میان سال های 1961 تا 2005 برای بیسبال کوبا 18 قهرمانی مسابقات قهرمانی جهان و سه طلای المپیک را میان سال های 1992 تا 2004 به ارمغان آورد. با این حال فروپاشی شوروی ورزش کوبا را هم تحت تاثیر قرار داد و این کشور را از نظر اقتصادی با مشکل مواجه کرد تا کوبا فقط یکی از مدال های طلایش را پس از المپیک 1996 به دست بیاورد و پس از آن طول عمر این ورزش در کوبا حتی به المپیک لندن هم نرسید.

بالاخره در سال 2013 مقامات کوبایی یک راه واقع بینانه تری در مورد حرفه ای گری پیش گرفتند و به ورزشکاران اجازه دادند تا برای کسب درآمد به کشورهای دیگر بروند. این قانون شامل مربیان هم می شد اما باید می پذیرفتند که در ازای این آزادی، همچنان به  رقابت در مسابقات بین المللی برای کوبا ادامه دهند.

اکنون بیش از 7 هزار مربی، ورزشکار، معلم و تکنسین ورزش کوبا در بیش از 50 کشور دنیا مشغول فعالیت هستند. تاریخ هم از موفقیت ورزش این کشور در دوران کاسترو سخن می گوید، به طوری که این کشور در المپیک میان دیگر کشورهای لاتین با مجموع 309 مدال که 79 مدال آن طلاست، پیش از سایر کشورها قرار دارد. این دستاورد برای کشوری که تنها یازده میلیون جمعیت دارد، خیره کننده است و این حاصل سیاست هایی است که کاسترو پس از انقلاب بر کوبا حاکم کرد.

از اولین المپیک در سال 1900 در پاریس تا المپیک 1960 رم، کوبا تنها 13 مدال به دست آورده بود اما پس از آن تا المپیک 2016 ریو، این جزیره کوچک 197 مدال کسب کرد که بوکس با 67 مدال، دوومیدانی با 40 مدال و جودو با 35 مدال نقش ویژه ای در آن داشتند.

منبع: نیویورک تایمز