محققان می‌گویند که بررسی حنجره ۴۳ گونه از انشان های نخستین نشان داد که تفاوت انسان با میمون‌ها این است که فاقد بخش تشریحی به نام تار‌های صوتی هستند.
آن‌ها همچنین دریافتند که انسان‌ها فاقد بخش‌های بالون مانند در حنجره به نام کیسه‌های هوایی هستند که ممکن است به برخی از میمون‌ها کمک کند تا صدا‌های بلند و طنین‌دار بدون افزایش قابل توجهی در تعداد تنفس خود ایجاد کنند.
به گزارش اسکای نیوز، محققان می‌گویند از دست دادن این بافت منجر به ایجاد یک منبع صوتی پایدار در انسان شده که برای رشد توانایی صحبت کردن و بیان افکار و احساسات به وضوح بسیار مهم است.
تاکشی نیشیمورا، نخستی شناس عضو مرکز ریشه‌های تکاملی رفتار انسان در ژاپن و نویسنده اصلی این تحقیق که در مجله ساینس منتشر شده، می‌گوید: ما می‌گوییم که ساختار‌های صوتی پیچیده‌تر در پستانداران غیرانسان می‌تواند کنترل دقیق ارتعاشات را دشوار کند.
W Tecumseh Fitch زیست‌شناس تکاملی و یکی از نویسندگان مطالعه از دانشگاه وین در اتریش، گفت: "غشا‌های صوتی سایر نخستی‌ها اجازه می‌دهد صدا‌های بلندتر و شدیدتری نسبت به انسان ایجاد کنند، اما این باعث می‌شود وقفه‌ها و صدا‌های نامنظم و پر سر و صدا بیشتر شود.
مکانیسم‌های مشابه، صدا‌های مختلف
مکانیسم‌های تولید صدا در انسان و سایر نخستی‌ها مشابه است، زیرا هوا از ریه‌ها باعث ارتعاش تار‌های صوتی می‌شود.
سپس انرژی صوتی تولید شده از این طریق از حفره‌های حلق، دهان و بینی عبور می‌کند و به شکلی ظاهر می‌شود که توسط فرکانس‌های فیلتر تعیین شده توسط دستگاه صوتی کنترل می‌شود.
هارولد گوزولیس جانورشناس و روانشناس از دانشگاه اموری در آتلانتا، که تفسیری در مجله Science همراه با این مطالعه نوشته، گفت: گفتار و زبان ارتباط نزدیکی با هم دارند، اما مترادف نیستند.
وی ادامه داد: گفتار روش شنیدنی بیان زبانی است و در میان نخستی‌ها تنها انسان قادر به تولید آن است.
به طرز متناقضی، پیچیدگی فزاینده زبان گفتاری انسان پس از ساده‌سازی فرآیند تکامل رخ داد. دانشمندان نشان داده‌اند که ساختار ساده حنجره در انسان‌ها همچنین به آن‌ها اجازه می‌دهد تا به خوبی حجم صدا را برای دوره‌های طولانی و پایدار کنترل کنند.
