در آستانه جنگ صفین برخی از سپاهیان در مورد امام(ع) تصور کردند که ایشان از ترس مرگ با معاویه با وی مدارا می کند.
به گزارش حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛امام علی (ع)در خطبه پنجاه و پنجم کتاب شریف نهج البلاغه می فرماید:اینکه می گویید خویشتن داری من در جنگ با معاویه از ترس مرگ است، به خدا سوگند باکی ندارم که من به سوی مرگ روم یا مرگ به سوی من آید و اگر تصور می کنید در جنگ با شامیان تردید دارم، به خدا سوگند هر روزی که جنگ را به تاخیر می اندازم، برای آن است که آرزو دارم عده ای از آنها به ما ملحق شوند و هدایت گردند و در لابلای تاریکی ها، نور مرا نگریسته به سوی من بشتابند که این برای من از کشتار آنان در راه گمراهی بهتر است؛ گرچه در این صورت نیز به جرم گناهانشان گرفتار می گردند.
امام علی (ع)همچنین در خطبه پنجاه و شش این کتاب در مورد جانفشانی ها و استقامت یاران پیامبر خدا (ص)در راه حق می فرماید:در رکاب رسول خدا(ص) بودیم و با پدران و فرزندان و برادران و عموهای خود جنگ می کردیم که این مبارزه بر ایمان و تسلیم ما می افزود و ما را در جاده وسیع حق و صبرو بردباری برابر ناگواری ها و جهاد و کوشش برابر دشمن ثابت قدم می ساخت.
امیرالمومنین علی(ع)در ادامه این خطبه نورانی می فرماید:گاهی یک نفر از ما و دیگری از دشمنان ما، مانند دو پهلوان نبرد می کردند و هرکدامشان می خواست کار دیگری را بسازد و جام مرگ را بر دیگری بنوشاند .گاهی ما بر دشمن پیروز می شدیم و زمانی دشمن بر ما غلبه می کرد.
سپس امام علی(ع) می فرماید:پس آنگاه که خدا راستی و اخلاص ما را دید، خواری و ذلت را بر دشمنان ما نازل و پیروزی را بر ما عنایت فرمود تا آنجا که اسلام استحکام یافته، فراگیر شد و در سرزمین های پهناوری نفوذ کرد.
امام علی (ع)در انتهای خطبه پنجاه و شش می فرماید:به جانم سوگند، اگر ما در مبارزه مثل شما بودیم، هرگز پایه ای برای دین استوار نمی ماند و شاخه ای از درخت سبز ایمان سبز نمی گردید.به خدا سوگند شما هم اکنون از سینه شتر خون می دوشید و سرانجامی جز پشیمانی ندارید.
انتهای پیام/
