![,سندرم,سندرم پای بی قرار,علائم ابتلا به سندرم پای بی قرار,[categoriy]](http://cdn64.akairan.com/files/images/20161220/201612/2016122021656812640a.jpg "سندرم پای بی قرار و روش های کاهش درد آن (بخش اول)")
سندرم پای بی قرار و روش های کاهش درد آن
سندرم پای بی قرار و روش های کاهش درد آن (بخش اول) - آکاسندرم,سندرم پای بی قرار,علائم ابتلا به سندرم پای بی قرار,علل ابتلا به سندرم پای بی قرار,نشانه های ابتلا به سندرم پای بی قرار,کاهش درد پا,کاهش درد سندرم پای بی قرار
آکاایران: سندرم پای بی قرار و روش های کاهش درد آن (بخش اول)
آکاایران: سندرم پای بی قرار را می توان نوعی اختلال در خواب فرد به شمار آورد که سبب احساس درد و ناراحتی در پا های فرد می شود. این بیماری علائم زیادی دارد که ازجمله می توان به مور مور شدن و گزگز پا اشاره کرد. این علائم مربوط به قسمت خاصی از پا نیست و در سر تا سر می توان آنرا احساس کرد اما نقطه اصلی آن در ساق پا است. با دکتر سلام همراه باشید.
سندروم پای بی قرار (RLS) که آن را بیماری ویلیس-اکبوم هم می نامند نوعی اختلال عصب شناختی بوده و از ویژگی های آن می توان به حس نامطلوب و دردناک در پاها و نیاز غیر قابل کنترل به حرکت دادن پاها در زمان استراحت و یا تلاش برای خوابیدن اشاره کرد. این اختلال، شایع بوده اما از طرفی در اکثر مواقع تشخیص داده نمی شود و تنها در موارد انگشت شمار درمان می شود.نکات بارزی که می توان در ارتباط با این اختلال به آن پرداخت شامل موارد زیر است:
به گزارش آکاایران: -علائم این بیماری در زمان های عدم فعالیت رخ می دهد، خصوصا در شب ها زمانی که فرد می خواهد استراحت کند یا تلاش می کند بخوابد و گاهی شدت آن در شب به قدری زیاد است که فرد نمی تواند بخوابد.
-کمبود خواب منجر به خستگی و خواب آلودگی در طول روز شده و این بر کیفیت زندگی فرد و فعالیت های روزانه او تأثیر می گذارد. رانندگی یا مسافرت برای فرد مبتلا مشکل خواهد شد. همچنین احساس نامساعد و کمبود خواب می تواند به افسردگی منتهی شود.
-این اختلال ممکن است در هر کسی اعم از کودکان، بزرگسالان و یا افراد مسن رخ دهد. با این همه، احتمال بروز آن در زنان تقریبا دو برابر بیشتر است.
– سندروم پای بی قرار در زنان و در سه ماهه سوم بارداری و نیز در افرادی که دچار بیماری های مزمن مانند دیابت، بیماری کلیوی و یا پارکینسون هستند شایع تر است.
-این بیماری اغلب با اختلالات خواب مانند بی خوابی و وقفه تنفسی خواب مرتبط است.
-افراد مبتلا به سندروم پای بی قرار دچار حرکت دوره ای اندام ها در خواب (PLMS) هم می شوند که با حرکات تند و ناگهانی پا و یا تکان های غیرارادی آن همراه بوده که هر ۱۵ تا ۴۰ ثانیه یک بار رخ می دهد.
علائم
علائم شاخص این اختلال، بروز حس نامساعد و نامطلوب در پاها بوده که به نیاز مقاومت ناپذیر به حرکت دادن پاها منتهی می شود. این حس نامساعد و نامطلوب با فشار، سوزش، سفت شدن پا، احساسی مانند این که انگار حشره ای داخل پایتان در حال وول خوردن است، شوک الکتریکی و حس توأم با درد همراه است.
برای بسیاری از افراد این علائم همواره با درد همراه نیست با این حال در تمام موارد علائم آزاردهنده است. از طرفی علائم این اختلال می تواند در بازوها و سایر اعضای بدن هم رخ دهد. شدت این بیماری با بالا رفتن سن افزایش می یابد. عواملی که باعث آغاز این بیماری یا تشدید آن می شود عبارت است از:
-استراحت یا عدم فعالیت. هرچه وضعیت شما با استراحت یا بی تحرکی طولانی تری همراه باشد، احتمال بروز یا تشدید علائم این بیماری هم بیشتر است.
-علائم پاها در شب بدتر می شود، اما در اوایل صبح این علائم به طور واضح و مشخصی وجود نخواهند داشت. این زمان، زمانی است که فردی که دچار این اختلال بوده می تواند کمی بخوابد.
-سفرهای طولانی
-بی حرکتی موقع گچ گرفتن بخشی از بدن
-تمرین شل سازی عضلات
علل
علل دقیق این عارضه هنوز مشخص نیست. با این حال، محققان دریافته اند که در اکثر مواقع، سابقه خانوادگی نقش مهمی در بروز آن ایفا می کند. از دیگر علل مربوط به آن می توان به ژن ها همراه با تأثیر متقابل میان کمبود آهن در مغز و انتقال عصبی دوپامینی در آن اشاره کرد که دچار اختلال شده است.
گفته می شود که سندروم پای بی قرار با نوروپاتی محیطی، پارکینسون، دیابت، نارسایی کلیوی، رماتیسم مفاصل، اختلالات خواب، و کمبود آهن، منیزیم و یا B12 همراه است. هم چنین مصرف برخی داروهایی که برای درمان حالت تهوع، انواع آلرژی و نیز داروهایی که برای درمان تشنج یا افسردگی استفاده می شوند می تواند سبب بروز سندروم پای بی قرار شود.
تشخیص
معیار اصلی برای تشخیص این اختلال شامل موارد زیر است:
-نیاز مقاومت ناپذیر به حرکت دادن پاها به علت حس غیرعادی یا تکان های خودبه خودی
-تشدید علائم در شب یا زمان استراحت
-تسکین موقت از طریق حرکت
سابقه خانوادگی مثبت و اثرات مثبت درمان دوپامینی از عواملی است که در تشخیص این بیماری بسیار تأثیرگذار است. به عبارت دیگر، این بیماری اغلب نه تنها از جانب پزشک عمومی تسخیص داده نمی شود، بلکه عصب شناسان و فیزیوتراپیست ها هم در تشخیص آن کوتاهی می کنند. از بیماری هایی که به اشتباه با این اختلال تشخیص داده می شود می توان به آرتروز، کمبود ویتامین، وجود کرم در معده، افسردگی، تشویش، استرس و کمبود ویتامین اشاره کرد.
