تبلیغات ویژه

» خرید ممبر تلگرام »طراحی سایت و سئو »خرید فالوور و لایک »ادمین حرفه ای اینستاگرام »پکیج آموزش ارزهای دیجیتال »تبلیغات در اینستاگرام »خرید پیج اینستاگرام

مطالب مهم




من «جعفر والی »ام، والی تر نمی شوم (1) -

فصلنامه بازیگر: جعفر والی از هنرمندان پیشکسوت عرصه تئاتر، سینما و تلویزیون در گفت و گویی مفصل بیش از 60 سال فعالیت خود در عرصه هنری را روایت کرد.
والی صبح روز شنبه بیست و هفتم آذرماه بعد از تحمل مدت ها بیماری ریوی و قلبی دارفانی را وداع گفت.
به گزارش آکاایران: در تاریخ 25 شهریور 1390 در روزهایی که این هنرمند هنوز چندان درگیر بیماری نشده بود، هوشمند هنرکار، کارگردان و بازیگر تئاتر، گپ و گفتی مفصل با این هنرمند پیشکسوت انجام داد. ,جعفر والی،بازیگران ایرانی,[categoriy] من «جعفر والی »ام، والی تر نمی شوم

من «جعفر والی »ام، والی تر نمی شوم (1) - جعفر والی،بازیگران ایرانی

آکاایران: من «جعفر والی »ام، والی تر نمی شوم (1)



این گفت وگو اولین بار در شماره دوم فصلنامه بازیگر (انجمن بازیگران خانه تآتر)، زمستان 90 به چاپ رسیده است.
این گفت و گوی مفصل در دو قسمت منتشر می شود که بخش نخست آن به این شرح است:
ترجیح می دهم در ابتدا سؤالی را طرح نکنم و خود شما شروع کنید.


من یاد جمله شکسپیر افتادم که می گوید: «دنیا صحنه بزرگی است و ما بازیگران آن». در واقع همه ما بازیگر هستیم. یعنی انسان ها بازیگرند. شما اگر دقت کرده باشید بچه زندگی اش را از تقلید شروع می کند. بعد بزرگتر می شود، شعورش که بالاتر می رود یواش یواش شروع می کند از این تقلید در مواقع مختلف و موقعیت های مختلف به صورت یک چیز غریزی استفاده می کند. در زندگی عادی هم هر انسانی را که می بینیم یک نوع بازیگر است. در برخورد با مسائل مختلف عکس العمل های مختلف نشان می دهد، حس های مختلف دارد و یا بروزهای مختلف؛ و در نتیجه می بینیم در کلیت قضیه همه انسان ها بازیگرند. ولی اینجا یک مسأله است؛ چطور بازیگر، بازیگر می شود؟ اگر دقت کرده باشید بعضی ها خیال می کنند کار تآتر خیلی کار ساده ای است. خب آدم راه می رود، حرف می زند، کاری ندارد.

درست؟ اما وقتی وارد مرحله می شوی می بینی نه، هزار پیچ و خم و هزار نکته باریک تر از مو هست که آنهاست که بازیگر را بازیگر می کند. اگر کسی ادعا کند که آقا من ویولنیست هستم، ویولن را می دهید دستش می گویید بزند. اما همه می توانند ادعا کنند بازیگرند و واقعاً هم هستند. ولی آنچه که ما به عنوان بازیگر به مفهوم عام قضیه نه، به مفهوم خاص قضیه در نظر می گیریم مقوله ای است جدا؛ که خب این بحث دیگری دارد؛ بحث علمی است، بحث فلسفی است، بحث استعداد است، یعنی خیلی از مسائلی که کسی را به عنوان بازیگر به طور اخص مشخص می کند و آن شرایط خاصی دارد که آن قابل بحث و گفتگو و تفسیر است.
چه طور وارد کار تآتر شدید؟ اصلاً آن علاقه ای که به کار تآتر داشتید چه طور به وجود آمد؟


من نمی دانم چطور شد رفتم توی تآتر. یعنی شاید قضیه خیلی خنده دار است. همیشه می گویند آخ ما عاشق هنر بودیم، از بچگی شب ها خواب تآتر را می دیدیم... نه برای من این خبرها نبود. من دو سال کلاس نُه رد شدم. بعد زد به سرم که بروم هنرستان هنرپیشگی. چون برادرم قبلاً هنرستان می رفت و می دیدم او خیلی راحت است. کلاس ها عصر بود. در ضمن بدم هم نمی آمد بروم تآتر یاد بگیرم، ولی نمی خواستم اصلاً بازیگر تآتر بشوم. بروم دیپلمم را بگیرم. اتفاقاً خانواده ام هم همین فکر را می کردند. می گفتند این که درس خوان نیست. شب ها می رود درس می خواند، روزها هم در دکانی می گذاریم آهنگری، مکانیکی، چیزی یاد بگیرد. منتها رفتم هنرستان، خب خیلی سخت شد. یعنی آدم وقتی از دور یک چیزی را نگاه می کند گاهی اوقات دلفریب است. اما من از نزدیک نگاه کردم دیدم خیلی دلفریب است. فضای هنرستان، حرف هایی که می زدند، مسائلی که مطرح می کردند...

یعنی آن موقع هنرستان هنرپیشگی پیش از دیپلم بود؟


از کلاس نُه می گرفت. 10 و 11 و 12. بعد دیپلم هم می داد و دیپلمش هم والر 6 ادبی داشت.
دیپلم می داد؟


دوره ای بود که تقلید شده بود از کلاس های هنری فرانسه. حتی ما عربی هم می خواندیم.
اسامی بزرگی هم در میان اساتید آن دیده می شود.

,جعفر والی،بازیگران ایرانی,[categoriy] من «جعفر والی »ام، والی تر نمی شوم  


همین اساتید باعث شدند که اصلاً ذهنیت ما نسبت به جامعه، خودمان و روابط اجتماعی و نسبت به هنر عوض شود. واقعاً اینها آگاهی هایی به ما دادند که خیلی با ارزش بود و تا آخر عمر با ما ماند. پرنسیپ هایی به ما دادند، که این خیلی مهم است.


من یک خاطره از تآتر دارم که برایم، تو رویای بچگی ام خیلی تأثیر گذاشت. این را بارها گفته ام. من 12 سالم بود. یکی از دوستان برادرم خیلی شلوغ می کرد مثل بچه هایی که شلوغ می کنند، بازی می کنند، ادا در می آورند، بچه ها از این کارها می کنند. یک روز به من گفت می آیی برویم تآتر؟ گفتم آره. شب جمعه قرار گذاشت با من که من را ببرد تآتر. من برای اولین بار بود که تآتر می دیدم. یعنی اصلاً نمی دانستم تآتر چیست. تعزیه و اینها زیاد دیده بودم. رو حوضی که اصلاً عشق من بود. زمانی که عروسی بود، دمر می خوابیدیم روی پشت بام و خانه ها را تا صبح تماشا می کردیم. ولی تآتر ندیده بودم.
من و برداشت برد یک تآتر، پیس «پرنده آبی» به کارگردانی نوشین. اصلاً من اینها را نمی دانستم چیست. دیدم یک عده آدم های شیک و پیک، سالنی بود و پرده آویزان بود و نور و... وقتی تئاتر شروع شد من هیچ وقت یادم نمی رود، یعنی جزو چیزهایی است که توی زندگی ام خیلی تأثیر گذاشت. من هیچ رویایی، هیچ تصوری و هیچ خواب و خیالی به این قشنگی که توی این تآتر بود ندیده بودم. اصلاً یک چیز عجیب و غریب بود. آخر آن موقع تلویزیون و این چیزها که نبود. گربه حرف می زد، درخت، نور، آب، آتش، روشنایی، تاریکی، این دو بچه، سیر و سلوکی که می کنند... اصلاً یک رویای عجیب و غریب بود و من به تماشای یک رویا رفته بودم. این رویا چنان تأثیری روی من گذاشت که باورت نمی شود. من تا یک هفته خل بودم. واقعاً خل بودم.
یعنی به قدری این تآتر من را دگرگون کرده بود که توی خانواده رفتند سراغ رفیق بابام و داداشم که آقا تو چه بلایی سر این آوردی؟ نشسته زل زده همینطوری. کجا بردیش؟ او کاری کرد خیلی عجیب. من را دوباره برد تآتر و همان تآتر. این دفعه چون قصه را می دانستم یک جور دیگر نگاه می کردم. هیچ وقت یادم نمی رود، من برای اولین بار و آخرین بار نوشین را آنجا دیدم.

من را برد پشت صحنه. یک دالانی بود و یک اتاقی بود که در آن یک گرامافون بود، صفحه بود، میز بود، کتاب و اینها... با قد بلند و با دست های گنده اش آمد و با من دست داد و من را نشاند. بعد شروع کرد از من سوال کردن. من شعر حافظ حفظ بودم، سعدی بلد بودم، بچه ای اینطوری بودم. خیلی خوشش آمد و بعد گفت که تآتر چطوری بود؟ من اینقدر ناشی بودم که گفتم این که مثل پریشبی بود! من تصور می کردم که این دفعه یک چیز دیگری خواهد بود. تا این حد بی اطلاع بودم نسبت به قضیه. ولی خب این خیلی جالب بود برای آن آدم.

و از آنجا تغییر کرد؟


همیشه تئاتر به نظر من ایده آل بود. فکر می کردم تآتر این است. این قدر باشکوه است، این قدر رنگارنگ است، اینقدر دگرگون است، این قدر دنیای عجیب و غریبی است. می دانی؟ اولین برخورد من با تآتر این حس را به من داد که این کار، کار خطرناکی است. کار هر کس نیست. همه کس نمی تواند دنبالش برود و باور کن هنوز که هنوز است با این ذهنیت همیشه ترسیدم و همیشه دلم می خواست بهش برسم. هنوز کوشش می کنم که به آن لحظه در آن قله برسم. این حسی بود که در من ماند. واقعاً حک شد در من و به همین خاطر رفتم هنرستان هنرپیشگی دیدم اینجا معلم ها یک جور دیگرند. دیالوگ ها، حرف ها، سخن ها یک جور دیگری است. مناسبات یک جور دیگر است. اصلاً دنیا دنیای دیگری است.
با مدرسه و دبیرستان و شلاق و نمی دانم ترکه آلبالو و اینها فرق دارد. پس این دنیا دنیای تآتر است. پس این دنیا را باید شناخت. باید در آن رفت. باید در آن گردید. بعد یواش یواش این باعث شد که به هر حال آن جوشش درونی بارور شود، تکیه گاه پیدا کند و این شانسی بود که من آوردم. و از آنجایی که من خیلی هیجانی هر کاری را انجام می دهم، توی هنرستان هم این هیجان به من دست داد و خیلی من را عوض کرد. به هر حال در آن موقع مسائل سیاسی مسائل روز بود، عادت کتاب خواندن در جوان ها بود که ما اصلاً نمی شناختیم. آنجا شروع کردیم کتاب خواندن. بعد دیدیم باید یاد گرفت، باید آموخت، باید دانست.

خب خود دانستن یک پز بود. واقعاً کسر شأن بود که یک کتابی که آمده بود به بازار، همه آن را خوانده باشند و تو نخوانده باشی. جدی می گویم. اول اینجوری بود. بعد یواش یواش من دیدم خود این توی محل برای من شخصیت به وجود آورد. مثلاً بچه محل ها که با هم تیله انگشتی بازی می کردیم و چه می دانم از دیوار راست می رفتیم بالا تا من را می دیدند، می ایستادند و به من سلام می کردند.
جعفر جیغی شد جعفر خان. متوجه شدی چه می گویم؟ در واقع تآتر به من شخصیت داد. می دانی من را برگرداند به چیزهایی که شاید هر آدمی دارد و نمی شناسد و این یکی از دین هایی است که من به تآتر دارم. یک وقت هایی فکر می کنم من واقعاً اگر توی این راه نمی افتادم چه می شدم؟ هیچ تصوری نمی توانم داشته باشم. جدی می گویم، هیچ تصوری نمی توانستم داشته باشم. به همین دلیل از آن وقتی که رفتم توی تآتر تا امروز دارم کار تآتر می کنم و کار دیگری بلد نیستم.
دیگر تصمیم تان را گرفتید.


شما می گویید تصمیم؛ ولی من دیدم اصلاً نمی توانم راه دیگری را انتخاب کنم.
شاید سرنوشت.


آره، به قول شما پیشانی نوشت مان شد. این مهر خورد به پیشانی مان. بعد از مدتی خب آدم هر چه جلوتر می رود، هم دنیایش رنگین تر می شود و هم آلوده تر می شود به آن چیزی که دنبالش هست. دیگر دنبالش بودی و یواش یواش دیدی که نه دیگر توی این چهارچوب گیر کردی. تآتر است فقط. هیچ چیز دیگری نمی بینی. دیگر فضای دیگری را نمی شناسی و خب این یواش یواش ادامه پیدا کرد تا تقریباً امسال 61 سال شده.

61 سال است که شما در تآتر هستید، تا حالا؟


1329. خب آدم وقتی به هیجان می آید دلش می خواهد ذوق به خرج بدهد، دلش می خواهد انرژی بگذارد و اگر استعدادکی هم داشته باشد... به نظر من استعداد مایه اولیه است اما کافی نیست. بعد باید رفت، خواند، دید، شکست خورد. بعد یواش یواش دیگر حرفه ات هم می شود...
چند تا از اساتیدتان در هنرستان هنرپیشگی را می توانید اسم ببرید؟


اولاً رئیس هنرستان دکتر نامدار بود، که خودش آن موقع شهردار تهران بود و رییس دانشکده داروسازی هم بود. عشقش این بود که هنرستان هنرپیشگی را دارد. ادبیات را دکتر ناظرزاده و مطیع الدوله حجازی درس می دادند. موسیقی ایرانی را مهرتاش درس می داد و سولفژ را استاد معروفی. هایک کاراکاش معلم عملیات صحنه بود. بعد یکسری دستیار داشتند. مثل نقشینه و صدری. بعد یک خانمی بود به اسم اسکم پی که با ما پانتومیم و بدن کار می کرد، که به نظر من یکی از مؤثرترین معلم های ما بود. ما سال سوم هنرستان توی صحنه تآتر حرفه ای، باله-میم نفت را بردیم روی صحنه. خرداد 1329.

,جعفر والی،بازیگران ایرانی,[categoriy] من «جعفر والی »ام، والی تر نمی شوم

کجایی بود این خانم؟


سوئدی بود. مادام اسکم پی. آن موقع اتودهایی به ما می داد که الان تازه توی تآترها مد شده. تمرینات بدنی خیلی عالی! ما آنقدر به کار او علاقه مند شده بودیم که توانست یک گروه با ما تشکیل بدهد و یک باله میم گذاشت؛ باله- میم نفت. دومین کارمان هم می خواست «کاوه آهنگر» باشد که خوردیم به 28 مرداد. دکتر کنی که استاد دانشگاه بود، معلم انگلیسی بود. دکتر نصر معلم فرانسه بود.
سیدعلی نصر؟


نه. آنها دوره شان نبود. نصر مترجم بود.
آن موقع دانشگاه تآتری نبود. بعد از هنرستان چه کردید؟


ما هنرستان را که گذراندیم یک شانس آوردیم. بعد از 28 مرداد رفتیم توی گروه سرکیسیان. بعد رفتم دانشکده ادبیات. در دانشکده ادبیات شانس آوردیم رفتیم پهلوی آقای دکتر سیاسی ـ خدا رحمتش کند ـ او فهمید ما چه می گوییم. خودش هم جوانی هایش آلوده تآتر بود. نویسنده بود و تآترنویس بود. بهش گفتیم همه دنیا دانشکده تآتر دارند، ما چرا نداریم؟ اقدام کرد استادی بیاورد و شانس آوردیم که جاسوس نفرستادند، یک تآتری سوخته و عاشق تآتر را فرستادند و آن هم با ما برخورد کرد. با گروهی که آن موقع شده بودیم: بیژن مفید بود، جوانمرد بود، [پرویز] بهرام بود، فهیمه راستکار بود، بچه¬هایی که از هنرستان درآمدند...
آن موقع همه شما پیش شاهین سرکیسیان بودید؟


همه ما نه. ولی وقتی که دیویدسون آمد، همه آمدیم پیش دیویدسون. آن هم اولین کاری که کرد گفت هر دانشجویی از هر دانشکده ای هست می تواند سر کلاس من بیاید. جلسه اول یک کلاس 200 نفری داشت.
200 نفر؟


آره داوطلب بودند.

 
و همه از دانشکده ادبیات نبودند؟


از دانشکده های مختلف بودند. دانشکده پزشکی داشتیم، حقوق... مثلاً بهرام از حقوق آمده بود. چند تا دختر خانم با استعداد داشتیم که از دانشکده پزشکی آمده بودند. از همه دانشکده ها. دیویدسون کارگردان برادوی بود، استاد دانشگاه بود، حرفه ای تآتر بود.
دیویدسون در برادوی کارگردانی می کرد؟


بله. آدم کله گنده ای بود توی تآتر. بعد او آمد کلاس گذاشت و دقیقاً شروع کرد سیستم استانسلافسکی را کار کردن.
جداً؟ پس خودش از اولین آموختگان سیستم در آمریکا بود که بعد می رسد به متد اکتینگ.


دقیقاً. جزوه می داد و کار می کرد و... بعد دیویدسون یک کلاس گذاشت توی انجمن ایران و آمریکا. من آنجا هم رفتم. یک کلاس گذاشت در فرهنگ و هنر. آن کلاس را هم رفتم. توی دانشکده اش هم درس می خواندم. آنجا کارگردانی درس می داد و اینجا هم نمایش نامه نویسی در فرهنگ و هنر. آدم بسیار فعالی بود. من همیشه آرزو داشتم که مثل او بتوانم آدم فعالی بشوم. در آن مدتی که در ایران بود یک پیس با حرفه ای های ایران کار کرد به نام «شهر ما»...
یکسری عکس از آن کار را دیده ام.


مال تورنتون وایلدر. کار فوق العاده ای است. سارنگ بازی می کرد و همین دوستمان داریوش اسدزاده و عقیلی و شیروانی... بعد یک پیس به نام «پیک نیک» مال ویلیام وینچ را با آمریکایی ها کار کرد. بعد تصمیم گرفت با دانشجویانش هم یک کار بکند. یک کنکور گذاشت که من و بیژن مفید و فهیمه راستکار بردیم. برای پیس «باغ وحش شیشه ای». خب ما جا نداشتیم برای اجرا. آمد حیاط انجمن ایران و آمریکا رو گرفت. آن موقع انجمن ایران و آمریکا سه راه شاه بود و صحنه گرد بود. دورتا دور میز و صندلی چیدند و ما وسط بازی می کردیم.
خودتان صحنه را درست کردید؟


اصلاً صحنه ای نبود. آنجا را درست کردیم. یعنی می خواهم بگویم به ما یاد داد که همه جا می شود تآتر گذاشت. ولی خب این شانس ما هم بود. شانس من و بیژن و فهمیه بود که اینجا سر کلاسش می رفتیم، آنجا روزی چهار پنج ساعت هم باهاش تمرین می کردیم. کار حرفه ای. گوش می کنی؟ و او هم روز به روز مشتاق تر می شد چون اشتیاق ما را می دید و یواش یواش رابطه ی خیلی دوستانه و خیلی صمیمانه ای برقرار شد، که چقدر سازنده بود این رابطه.

بنشینیم حرف بزنیم؛ دیگر کار به تمرین تمام نمی شد و به کلاس تمام نمی شد. این ارتباط دوستانه و همکاری به وجود آمد و آنجا بود که من برای اولین بار مفهوم تآتر حرفه ای را حس کردم. یعنی تآتر چه دیسیپلینی لازم دارد، چه برنامه ریزی ای لازم دارد، چه پیشبردی لازم دارد. یعنی هم درس می داد به ما و هم در ضمن کارگردانی می گفت که کارگردان از چه تنگناهایی باید هنرپیشه را بگذراند تا بتواند بازیگر به آنچه که باید برسد، برسد.
خب این تمام شد، سال بعد کویین بی آمد. او که آمد از همان اول که آمد بهش گفتند، اگر می خواهی بروی کلیدت اینهاست، برو سراغ آنها. او هم یکراست آمد سراغ ما و چقدر هم خوشحال بود که این اتفاق افتاده. او چیزهای دیگری را یاد داد؛ همکاری در تآتر و کار مشترک تآتری. مثلاً دکور را خودمان بسازیم، لباس خودمان بدوزیم.

کلاس های کویین بی کجا بود؟


آن هم دانشکده ادبیات. بعد از آن درس تئاتر شد سه واحد در دانشکده ادبیات. داوطلب هم می توانستند بیایند بچه ها. همان سال که کویین بی می آید بلافاصله ـ این ها تا می آیند سازماندهی می کنند ـ بلافاصله کلوپ تآتر را در دانشگاه درست کرد با شرکت همه بازیگرهایی که دوست داشتند کار تآتر بکنند و خودشان هم انتخابات کردند. من هم شدم رئیس. شدم رئیس کلوپ تآتر دانشگاه. که چون ما بعضی اوقات با معلممان شوخی داشتیم گاهی پرزیدنتش بودم و گاهی استیودنتش. بعد او یک کار خیلی جالبی کرد؛ برای اینکه کار اشتراکی را خوب می شناخت... پیسی گذاشت به اسم «بیلی باد»؛ «بیلی باد» معروف، مال هرمان ملویل، خیلی کار قشنگی بود. حدود 25، 26 تا بازیگر روی صحنه بودند، حدود 5 تا 6 تا دکور داشت، دکورهای مفصل.

,جعفر والی،بازیگران ایرانی,[categoriy] من «جعفر والی »ام، والی تر نمی شوم

کجا اجرا می شد؟


تالار فرهنگ. چون جا نداشتیم دیگر. جلویش رو بستیم و پوشاندیم. توی همه ماجرا یک آدم خیلی به ما کمک کرد که همیشه باید اسمش را بیاورم و او خاکدان بود. بیاید دکورمان را ببندد. به ما راهنمایی کند. همه جور به ما کمک می کرد.
کلاس های مفصل تر گذاشت و تقسیم بندی کرد و یک سال تمام ما با او کار کردیم. بعد چند تا پیس کار کرد. «سفر طولانی روز در شب» مال اونیل را کار کرد. بعد «مرد سوم» را کار کرد. در همین موقع من برای اولین بار در دانشکده ادبیات دو تا تک پرده ای گذاشتم.
خودتان؟


بله. همزمان با کلوپ تآتر دانشگاه.
حدوداً چه سالی می شود؟


35-36. سال سوم هنرستان. آن سال چند تا اتفاق بزرگ افتاد در تآتر. یکی اینکه هنرهای زیبا جایزه گذاشت برای بهترین نویسنده.
هنرهای زیبا؟


آره. هنرهای زیبا بود. بعد شد وزارت فرهنگ و هنر.
آهان. دانشکده نه. اداره کل هنرهای زیبا.


آن موقع یک شعبه ای از آموزش و پرورش بود ظاهراً. منتها مستقل بود. آن سال برای اولین بار مسابقه نمایش نامه¬نویسی گذاشته شد که علی نصیریان «بلبل سرگشته» را نوشت و ابوالقاسم جنتی هم پیسی راجع به کوروش نوشته بود. این دو تا پیس مشترکاً جایزه اول را برد. همان سال باز هنرهای زیبا بین گروه های آماتور یک مسابقه گذاشت.

بهترین کارگردانی، نویسندگی و بازیگری. در نتیجه تآتر مطرح شد. می دانی؟ بعد در همین زمان بود که ما را خواستند و گفتند که ما می خواهیم در آینده اداره ای و سازمانی درست کنیم به نام اداره تآتر؛ که بعد شد اداره هنرهای دراماتیک شد. از همان موقع ما را استخدام کردند.
یعنی قبل از اینکه اداره ای باشد شما را استخدام کردند؟


به عنوان هنرآموز؛ چون آن موقع دانشجو بودم دیگر. بعد هم گفتند نمی توانم استخدام بشوم چون معافی ندارم. بعد کارگزینی گفت که با معافی تحصیلی هم می شود استخدام شد. در نتیجه، افراد با استعداد مثل عباس جوانمرد، علی نصیریان، من و خسروی را کشیدند به عنوان اینکه بعدها اداره هنرهای دراماتیک درست می شود. اداره هنرهای دراماتیک هم شروع شد و ما هم فارغ التحصیل شدیم و آمدیم بیرون و رفتیم اداره تآتر.

منظوتان همان اداره هنرهای دراماتیک است؟


آره. رفتیم آنجا. آنجا برای من یک مشکلی پیش آمد. شاید یک خورده ای ذهنیت و بدبینی من بود. مسأله تمرکز و کنترل. همه استعدادها را جمع کردند یک جا توی یک اداره؛ دکتر فروغ هم در رأسش بود. و این اداره همه کار می کرد به جز تآتر. ما اصلاً تآتر نداشتیم. تنها کاری که این اداره می کرد، بعد از مدتی نشریه درمی آورد. نشریه دو هفته ای. بعد هم کلاس هایی گذاشته بود که کلاس هایش هم زیاد آن موقع پایه و اساس نداشت.

,جعفر والی،بازیگران ایرانی,[categoriy] من «جعفر والی »ام، والی تر نمی شوم

من معترض بودم که چرا کار تآتر نمی کنیم. تا اینکه دیدم نه. نه سالنی داریم، نه بودجه داریم، نه دکتر فروغ ما را لایق این می بیند که ما کار تآتر بکنیم. اصلاً دهنمان می چاد اگر اسم تآتر را بیاوریم. حالا بگذریم. داستان من و دکتر فروغ مفصل است.
من شنیدم اسکویی ها به ایران برگشته اند. آن موقع در دارالفنون می خواستند پیس «امیرکبیر» را بگذارند. من رفتم سراغشان. آنها استقبال کردند. خیلی هم استقبال خوبی کردند. من را پذیرفتند. بعد آمدم اداره گفتم من می خواهم با اینها کار بکنم. به من گفتند یا باید اداره تآتر باشی یا باید استعفا بدهی بروی با آنها کار کنی. من استعفا دادم و رفتم با اسکویی ها.
برای چه این شرط را گذاشتند؟


برای اینکه نرویم و کار نکنیم دیگر. واقعاً تمرکز و کنترل بود. منتها بعدها ما این حساب را شکستیم و داغان کردیم. ما اصلاً ثابت کردیم که نه، قضیه برای ما شوخی نیست. ما نیامده¬ایم حقوق بگیر دولت و مواجب بگیر باشیم. آمده¬ایم تآتر کار کنیم، که بعد هم ثابت کردیم. به دلیل اینکه دی ماه که دکتر فروغ از اداره تآتر رفت، در اردیبهشت فستیوال تآتر گذاشتیم. با چی؟ با «چوب به دست های ورزیل»، «بهترین بابای دنیا»، «پهلوان اکبر می میرد» و ...
چه کسی به جایش آمد؟


ژانتی؛ عظمت ژانتی.
او شد رییس اداره هنرهای دراماتیک؟


ما در تمام آن مدت سه تا رییس عوض کردیم. خب دکتر فروغ هم بالاخره ناچار بود تحمل بکند.

حالا از جایی که پیش اسکویی ها رفتید ادامه دهید.


رفتم پهلوی اسکویی ها. اداره تآتر را ول کردم و رفتم پیش اسکویی ها. حدود دو سال و نیم با اسکویی¬ها بودم. بعد رفتند تالار آناهیتا را توی یوسف آباد گرفتند؛ آن موقع آن تآتر بیرون شهر بود.
بعد می شود سینما تآتر گلدیس و سینما گلریز فعلی.


من آن موقع می گفتم تماشاچی های ما واقعاً فداکارترین آدم ها هستند؛ چون آخر شب ممکن است گرگ پاره شون بکند. توی آن بیابان . بگذریم. رفتیم آنجا، منتها آنجا تآتر که نبود. این تآتر را بچه ها ساختند. خود من یادم است که دریل دست می گرفتم و جای صندلی سوراخ می کردم. صبح ساعت 8 می رفتیم آنجا، ساعت 12 شب پیاده می آمدیم خانه. خانه من هم آن موقع راه آهن بود. توی خیابان شوش. آنجا یواش یواش درست شد و سازمان گرفت. بعد اسکویی تصمیم گرفت «اتللو» را بگذارد، که پرویز بهرام آمد. پرویز بهرام هم آن موقع دیگر اداره تآتر نبود و در اداره نمانده بود.
او هم مثل شما زده بود بیرون؟


بعد از او هم عباس جوانمرد از اداره می رود. همه بچه ها یاغی شده بودند دیگر. واقعاً همه دادشان در آمده بود. امکاناتی هم نبود و رییس اداره هم دلش نمی خواست امکانات زیادی فراهم بشود. او بیشتر تآتر را به عنوان پز می خواست.
پرویز آمد پیش اسکویی و بعد مسعود فقیه آمد. علی نصیریان هم مدتی آمد که نتوانست و اداره تآتر را ترجیح داد و برگشت. قرار شد که اسکویی نقش یاگو را بازی کند و من هم دوبلورش بشوم. در ضمن آسیستان کارگردان هم بودم. «اتللو» آمد روی صحنه. خب خیلی سوکسه کرد. بعد از «اتللو»، «خانه عروسک» را با مهین اسکویی کار کردم. که باز آسیستانش بودم. دکتر رانک را بازی می¬کردم. این دوره برای من خیلی آموزنده بود؛ با «مهین» کار کردن. بدون رودربایستی بگویم، خیلی خیلی آموزنده بود. من در این دوره وارد کار حرفه ای شده بودم . یعنی من حالا می توانستم یک تآتر بسازم. ساختار تآتر، سیستم تآتر...

,جعفر والی،بازیگران ایرانی,[categoriy] من «جعفر والی »ام، والی تر نمی شوم

بعد از «خانه عروسک» چه کردید؟


بعد از «خانه عروسک» اختلافات بالا گرفت. اولین اختلاف هم بین مهین و مصطفی بود. من خیلی برایم گفتنش قشنگ نیست. ولی ببین، با ارزش ترین، مشتاق ترین و با استعدادترین آدم های تاریخ تآتر آن زمان دور مصطفی اسکویی جمع شدند و اسکویی نتوانست استفاده ای از این آدم ها بکند. می توانست واقعاً پایه گذار یک بنیاد تآتری قوی باشد. بچه ها هم با کمال میل کار می کردند، هیچ موقع توقع مادی نداشتند. ما نمی فهمیدیم اصلاً با تآتر می شود پول درآورد و زندگی کرد. من آن موقع دوبله کار می کردم و زندگی ام را می گذراندم. احتیاجی هم نداشتم مثلاً به 200 تومانی که قراردادش را با اسکویی بسته بودم. بعد این اختلاف بالا گرفت. من دیدم نه، فضا بوی خوشی نمی دهد. اولین کسی بودم که بیرون آمدم و با من هم متأسفانه خیلی ها آمدند بیرون. دسته جمعی آمدیم بیرون. در واقع نمی خواستم یک حالتی باشد که مثلاً یکی را زیر پایش را خالی کنیم؛ ولی عملاً چنین شد. کشاورز و مهین شهابی و خیلی ها بیرون آمدند.

مهین شهابی هم آمد بیرون؟


مهین شهابی هم آمد. خیلی ها بودند. حسین کسبیان هم آمد بیرون... آن موقع بود که عباس جوانمرد با تلویزیون قرارداد بست. این قرارداد شخصی نبود، در ضمن پشتوانه اداری هم داشت. به این شکل که ما حاضریم برای شما هفته¬ای یک تآتر بگذاریم. آنها هم استقبال کردند. خب اول همیشه هر استقبالی با شک و تردید هست. عباس هم می دانی که سازماندهی اش خیلی خوب است. یکی یکی بچه ها را جمع کرد و یک تشکیلات تآتری درست کرد و گروه بندی کردیم و هر کسی تقسیم کار شد. از من هم دعوت کردند.


یعنی برگشتید به اداره هنرهای دراماتیک که بپیوندید به عباس جوانمرد؟
بله.


آن موقع هنوز دکتر فروغ بود؟


بود، ولی دیگر نمی توانست. هر چه زمان می گذشت توقع ها می رفت بالا، آدم ها باسوادتر می شدند، مطالعه می کردند. به هر حال، همه تآتری بودند و می خواستند تآتر کار کنند و این پتانسیل توی اداره باعث شد خیلی چیزها را تحت تأثیر قرار بدهد. دکتر فروغ هم از آن برج عاج آمد پایین. اجازه داد که ما فقیر بیچاره ها هم اسم تآتر را بیاوریم. ما برنامه های تلویزیونی مان را تحمیل کردیم به دکتر فروغ. هر چهارشنبه شب برنامه داشتیم در تلویزیون. راه باز شد.
نمایش های تلویزیونی چهارشنبه شب ها در دوره دکتر فروغ اتفاق می افتد؟


بله. عباس جوانمرد به من گفت، حالا که با اسکویی ها کار نمی کنی بیا پیش من توی اداره تآتر. منتها من یک شرایطی داشتم که این شرایط بعدها خیلی به نفع همه تمام شد. ببین عباس کوششی کرد و واقعاً صمیمانه هم کوشش کرد که این کار را راه بیندازد. خب ابزار و وسایل هم می خواست. دید آنجا من با اسکویی درگیر شده ام و از آن طرف هم همه بچه ها یک جوری پراکنده اند. خب اینها را جمع کرد. به هر حال یک مرکزی درست شده بود که تآتر می خواهد کار بکند. هفته ای یک برنامه هم می خواهد در تلویزیون بگذارد. مگر ما آن موقع چند نفر بودیم. همه اش، فوقش پانزده نفر. گوش می کنی؟ که خب چهار پنج نفر آنها با اسکویی کار می کردند. اسکویی نتوانست اینها را نگه دارد. من تآتری دنبال جایی می گشتم که بتوانم تآتر کار بکنم.
دعوت به کار شدید دیگر؟


دعوت به کار شدیم و گروه درست کردیم با خودمان و شروع کردیم به کار کردن. یواش یواش کار جدی شد. می دانی؟ بچه ها واقعاً مجدانه و صمیمانه و با اشتیاق کار می کردند و برنامه ها هم زنده بود. یعنی همان موقع که اجرا می شد پخش می شد. ضبط و اینها هم نداشتیم. این خودش یک دوره مفصلی بود برای اینکه ما با ادبیات جهانی آشنا بشویم. دنبال پیس های جدید بگردیم. کار جدید بکنیم. نوآوری بکنیم. می دانی؟ به هر حال یک حرکتی بود که ما حداقل این آموخته های چند ساله مان را به کار بگیریم.


من الان دلم می خواهد به جوان ها بگویم که بنده خدا تازه از دانشگاه مثلاً چه می دانم شهسوار فارغ التحصیل شده می خواهد بیاید تآتر شهر، سالن اصلی، تآتر داشته باشد. من سال 1329 رفتم هنرستان هنرپیشگی، شش سال تآتر خواندم. درست؟ چهار سال کار تجربی کردم، حرفه ای.
هر جایی اسم تآتر بود شما رفتید سرک کشیدید.


درست؟ تازه بعد از ده سال جرأت کردم یک نمایش تک پرده ای کار کنم با چهار تا پرسناژ. تازه شد سرپرست گروه: جعفر والی، نه کارگردان.
پیش از آن هم که آسیستان کسانی مثل اسکویی ها بودید.


با کارگردان های جهانی کار کرده بودم. با بهترین استادهای ایرانی زندگی کرده بودم. آنها هم بالاخره پشتوانه است دیگر. بعد از ده سال جرأت کردم بنویسم سرپرست گروه، جعفر والی. این را دلم می خواهد به جوان های از راه رسیده بگویم. تو هنر نمی شود دچار توهم شد.
بعد آمدیم اداره تآتر و شروع کردیم کار کردن و خب استایل های مختلف، سبک های مختلف، فرم های مختلف، فضاهای مختلف. از آنجا تازه توانست نسل نویسنده های ایرانی به وجود بیاید. به خاطر اینکه امکان اجرا بود. اولین کار از بهرام بیضایی را من گذاشتم روی صحنه.
توی تلویزیون؟


بله. اولین کاری که از بهرام بیضایی اجرا شد، توی تلویزیون، من اجرا کردم.
چه کاری بود؟


«مترسک ها در شب». اولین کار ساعدی را من گذاشتم.

کدام کار بود؟


«فقیر»، پانتومیم «فقیر». یک کار پانتومیم بود.

,جعفر والی،بازیگران ایرانی,[categoriy] من «جعفر والی »ام، والی تر نمی شوم

توی تلویزیون؟


آره توی تلویزیون. خیلی از نویسنده ها اولین کارهاشان را ما کار کردیم. اولین کار «اکبر رادی» را «عباس جوانمرد» شروع کرد. هر کدام از اینها که بعدها نویسنده های خیلی به نام و موفقی شدند کارها شان را با ما شروع کردند. آرزوی تآتر به دلمان مانده بود دیگر. از آن ور هم خب درگیری هایی داشتیم توی اداره. مسائل مختلف مادی و معنوی. نه با خودمان، با مسؤولان.


تا اینکه شنیدیم که تآتری دارند می سازند که بعد شد تالار 25 شهریور. آقای بابایان؛ یک ارمنی بود که ساختمان فرهنگ و هنر را ساخته بود.
همان ساختمانی که توی بهارستان است؟


آره. یک زمین بود مال شهرداری. یک زمین قراضه ای بود که زباله دانی بود. پایین سنگلج.
پایین پارک شهر.


آره. او آمد آنجا را تآتر ساخت برای ما. مجانی. با سرمایه خودش. وقف کرد به ما. دولت نساخت.
یعنی 25 شهریور را خودش ساخت و وقف کرد و هیچی هم نخواست؟


هیچی نخواست که، بنده خدا کلی خوشحال بود که اینجا را تآتر ساخته و ما آمدیم توش. خیلی آدم نازنینی بود. هر کجاست اگر زنده است خدایا به سلامت دارش، اگر هم مرده به عیسی مسیح ببخشش. ارامنه خیلی خدمت کردند به فرهنگ این مملکت. ارامنه یکی از بزرگترین خدمت گزاران فرهنگ این مملکت بودند. هیچکس این را نخواست بگوید. چرا به روی خودشان نمی آورند؟ بگذریم. حالا تاریخ ارامنه را نمی خواهم اینجا باز کنیم.
خلاصه اینجا را ساختند. همان موقع بود که درگیری توی اداره با مدیریت بالا گرفت و کار به اینجا کشید. آن موقع تلویزیون هم تازه ملی شده بود. یعنی قطبی آمده بود و قطبی هم کمین کرده بود که دانه دانه بچه ها رو قاپ بزند و ببرد. پرویز صیاد را برد، داود رشیدی را برد، پرویز کاردان را برد. که آنها هر کدام که رفتند آنجا شخصیتی شدند شاخص و برنامه های بسیار بسیار خوب برای تلویزیون تدارک دیدند. خلاصه این موقع رقابتی بین تلویزیون و هنرهای زیبا در گرفت. این خودش را متولی می دانست، آن خودش را متولی هنرهای مملکت می دانست. این انشقاق به ضرر ما بود.
هنوز وزارت خانه نشده، هنوز اداره کل بود؟


چرا شده بود.
شده بود وزارت فرهنگ و هنر.


تآتر تلویزیونی خیلی کمک کرد. یعنی در زمینه های وسیعی سازنده بود. یکی اینکه اولاً تآتر را برد توی خانه ها. من یادم است گاهی اوقات چهارشنبه که می شد واقعاً خیابان های تهران خلوت می شد. همه می نشستند ببینند این هفته هنرهای دراماتیک چه برنامه ای دارد. برنامه ها متنوع بود. کارگردان های متنوع. سبک و سیاق های متنوع؛ و کار ما طوری بود که مردم می پسندیدند. تآتر اجق وجق هم هنوز مد نشده بود و بعدها مد شد.
این ادامه پیدا کرد تا این که تآتر 25 شهریور هم در دی ماه سال 45 یا 46 ساخته شد. ما هم گفتیم یا اداره یا مدیریت. توی این بن بست ناچار شدند دکتر فروغ را عوض کنند و ژانتی آمد. ژانتی که آمد، ما تصمیم گرفتیم تالار 25 شهریور آن موقع را که حالا تآتر سنگلج شده با یک جشنواره افتتاح کنیم. یعنی برای اولین بار در تاریخ تآتر ایران یک جشنواره برگزار می شد.
یعنی اولین جشنواره تآتری که برگزار شد مال افتتاح تالار 25 شهریور، سنگلج فعلی بود که یک ارمنی به اسم بابایان ساخته بود.


آره.

 
خب این جشنواره را چه کسی راه انداخت؟


خودمان.
اداره هنرهای دراماتیک؟


نه، بچه های خودمان. وقتی ژانتی آمد کار اداره شورایی شد. می نشستیم و حرف می زدیم که چه کار می شد کرد چه کار نمی شد کرد و چیزی هم با هم نداشتیم.
یعنی بین همین کارگردان های اداره هنرهای دراماتیک یا از خارج هم.


بعداً از خارج هم آوردیم. بعداً ستاری آمد، فرسی آمد. آدم هایی که می توانستند به ما کمک بکنند را به هر ترتیبی می آوردیم و از آنها کمک خواستیم و آنها هم صمیمانه کمک می کردند. تالار که درست شد آن را با یک جشنواره افتتاح کردیم با نمایش¬های «پهلوان اکبر می میرد»، «امیر ارسلان نامدار»، «بهترین بابای دنیا»، «چوب به دست های ورزیل»، «مجموعه ایرانی»، «کوروش پسر ماندانا»، «کالسکه زرین»...

شما کدام را کار کردید؟


من در جشنواره خیلی فعال بودم. یکی «چوب به دست های ورزیل» را کارگردانی کردم...
پس «چوب به دست های ورزیل» را اولین بار در جشنواره کار کردید؟


اولین بار توی جشنواره کار کردم.
و برای 25 شهریور؟


برای 25 شهریور. توی «چوب به دست های ورزیل» نقش کدخدا را هم داشتم. توی «بهترین بابای دنیا» فتاح خله را بازی کردم.
آن هم باز خودتان کارگردان بودید؟


نه آن را انتظامی کار کرد. من بازیگر بودم. توی پیس «امیر ارسلان» هم قمر وزیر حرام زاده بودم. یعنی سه تا نقش داشتم و یک کارگردانی.
«امیر ارسلان» را چه کسی کار می کرد؟


علی نصیریان کار کرد. پرویز کاردان هم نوشته بود. یک کار کمدی بود که در ضمن مسائل روز هم در آن مطرح می شد به اصطلاح کار سبک رو حوضی بود و یک مقدار زیادی هم همان حالت سیاه بازی. سیاه ما انتظامی بود که جلوی آوان¬سن می ایستاد، به عنوان...

,جعفر والی،بازیگران ایرانی,[categoriy] من «جعفر والی »ام، والی تر نمی شوم

پیش پرده خوان؟


نه، به عنوان پیش پرده خوان نبود. به عنوان نقال. مثلاً هر روز می آمد راجع به یک مسأله روز صحبت می¬کرد. یک روز می آمد می گفت: رفته بودم خانه اجاره کنم، دیر شد با تاکسی آمدم... این چیزها را هر شب بداهه سازی می کرد. خیلی هم قشنگ بود. انتظامی توی این زمینه ها خیلی شیرین است.
خیلی.


و خب وقتی جشنواره تمام شد ما ماتم گرفتیم که حالا چه کار کنیم. یک تآتر داده¬اند به ما، کجا؟ دهنه بازار، گلوبندک. مردم چه جوری می آیند اینجا؟ تو در و دیوار، تمام کتاب خانه های جلوی دانشگاه، پوستر بچسبانیم و دوست و آشنا دعوت کنیم تا بیایند... و ماندیم این که ما می خواهیم تآتر کار بکنیم؛ می گیرد یا نمی گیرد؟ گفتیم خب جمعه و پنج شنبه تآتر می گذاریم.

بعد دیدیم که نمی شود. بعد گفتیم بیاییم آزمایش کنیم، بگردیم توی این پیس ها Papularترین و مردمی ترین پیسی که تماشاچی بکشد و بیاورد، کدام پیس است. دیدیم از همه اش جامع تر «امیر ارسلان» است. هم حرف دارد، هم سخن دارد، هم خنده دارد، هم چیزهای بامزه ای دارد و به خصوص یک نگاه جدید به کار روحوضی است. بچه ها هم خب خیلی شیرین¬کاری های قشنگی داشتند و خیلی لحظه های بامزه داشت توی پیس. بازیگرهای خوبی بودند. به هر حال این پیس را گذاشتیم و علی رغم تصور ما، ناگهان دیدیم، اَ... قل قله شد و پای تماشاچی باز شد به تآتر. بعد «چوب به دست های ورزیل»... تمام شد، «بهترین بابای دنیا» آمد، یک پیس دیگر کاملاً متنوع.
و همه اینها استقبال می شد توی سنگلج؟


عجیب بود که شد. یعنی ما توقع نداشتیم، ناگهان دیدیم نه، مثل اینکه اینجا دارد جایی می شود و بعد دیدیم تو مردم و روزنامه ها این ور و آن ور دارد یک اتفاقاتی می افتد و بعد اوج قضیه، «چوب به دست های ورزیل» بود به نظر من، که از نظر جامعه روشن فکری و جامعه آن روز مردم، خیلی مورد استقبال قرار گرفت و یکی هم «بهترین بابای دنیا» بود، می دانی؟ که خیلی مورد تعبیر و تفسیر قرار گرفت و روزنامه نگارها کریتیک روی آن زدند، نوشتند و بعد خب چهره نویسنده ها یواش یواش مطرح شد.
در واقع ساعدی در اینجا دارد اولین بار خودش را نشان می دهد.


آره. «تک پرده ای ها»یش را قبلاً توی تلویزیون اجرا کرده بودند. خب از مجموعه 12-13 کاری که از ساعدی اجرا شد، ده تا را من اجرا کردم.
توی کارهای تلویزیونی؟


در مجموع کارهایی که داشت. خلاصه تآتر، تآتر شد. بعد ما شروع کردیم با این تآتر لاسیدن. در واقع این تآتر شد خونه ما؛ سنگلج. عشق می کردیم با این تآتر.
تآتر خوبی هم هست. سالن خوبی دارد.


منتها من که وارد که شدم یک ایراد گرفتم، نمی دانستم مهندس بابایان در سالن است، چون اگر دقت کرده باشید زمین ذوزنقه است.
درست است. کاملاً.


در نتیجه گوشه هایی از سالن کور است. تماشاچی نصف صحنه رو نمی بیند.
درست است.


خوب دیدیم اینقدر سالن شلوغ است که مردم حاضرند بیایند بایستند. ولی در مجموع تآتر خوبی بود. و این تآتر شد یک حیثیت برای تآتر مدرن امروز. یک کاری که شورا تصمیم گرفت، که به نظر من تصمیم خیلی خوبی بود، تصمیم گرفته شد تا آنجا که امکان دارد آنجا تآتر ایرانی اجرا بشود. اگر دقت کرده باشید بیشتر کارهای ایرانی آنجا اجرا شد.
من لااقل تا قبل از دهه پنجاه کار غیرایرانی به یاد ندارم که در سنگلج اجرا شده باشد.


اولین کاری که اجرا شد کار «خانم مهین اسکویی» بود؛ «سه خواهر».
«سه خواهر» مال دهه 50 است دیگر.


خود من هم «شنل» را آنجا اجرا کرده بودم.
«شنل» را چه سالی اجرا کردید؟


52-53. تالار 25 شهریور دیگر شد به اصطلاح پایگاه ما و همه عشق ما و ...
گروه مستقلی بودید آن موقع؟


هر چه پیش می رفت می دانی خب سازماندهی هم کامل می شد دیگر. گروه ها کم¬کم مستقل شدند، بودجه مستقلی داشتند، آدم های مستقل داشتند.
اسم گروهتان «تآتر شهر»...


آره. گروهی که من کار می کردم اسمش «تآتر شهر» بود. مثلاً گروه «تآتر مردم» مال علی نصیریان بود. گروه «تآتر ملی» هم مال عباس جوانمرد بود. هر کدام اسمی داشتیم.
شما در واقع با گروه «تآتر ملی» شروع کردید ولی خودتان گروه «تآتر شهر» را راه انداختید.


آره. ببین مثلاً بیژن مفید راه خودش را پیدا کرد. هر کدام از بر و بچه ها، سبک و استایل و سلیقه خودشان را یواش یواش انتخاب کردند. سلیقه ها کم کم ثبت شده بودند.
چه کسانی در گروه شما بودند؟


ببین، ما یک برنامه ای داشتیم. ما هیچ خطی نکشیده بودیم بین گروه ها.

,جعفر والی،بازیگران ایرانی,[categoriy] من «جعفر والی »ام، والی تر نمی شوم

بچه ها توی گروه های هم بازی می کردند؟


آره. همه بازی می کردند.
به کارگردان بیشتر متکی بود گروه.


آره. مثلاً گروه ما دو تا کارگردان داشت. من بودم و جمشید مشایخی. ولی جمشید هیچ وقت کارگردانی نکرد. از این طرف بازیگران من فخری خروش، کشاورز و لایق بودند. اما همه این ها با هم همکاری می کردند دیگر.
این کار ادامه پیدا کرد و 25 شهریور بود و ما باهاش عشق می کردیم. بعد دیگه یواش یواش کار توسعه پیدا کرد. کمپانی های مختلف مثلاً شرکت نفت و ژونیس موزیکال و ذوب آهن و فیلارمونیک و همه دانه دانه دیگر شدند ابواب جمعی تآتر. می آمدند، می نشستند، بلیط می خریدند و اجازه می خواستند. تآتر، به شهرستان ها می رفت، دور ایران می گشت، یواش یواش داشت توسعه پیدا می کرد، که در این دوران یک اتفاق خیلی بزرگ افتاد؛ آن هم تآتر شهرستان ها بود، جدی گرفتن تآتر شهرستان ها، بودجه گذاشتند، کارشناس فرستادند... و بعد بزرگترین جشنواره ای که در مملکت به راه می افتد؛ جشنواره گروه های تآتر شهرستان ها بود، که کارهای گروه های تآتری، از تمام شهرستان ها در طول سال دیده و انتخاب می شد. جالب این که در پنج شش دوره ای که این جشنواره برگزار می شد، یک نفر یک بار اعتراضی نداشت که چرا کار من را نگذاشتید و کار او را گذاشتید. جایزه هم نداشتیم، اول و دوم هم نداشتیم و کسی با کسی مسابقه نمی داد.
چه کسی این جشنواره را برگزار می کرد؟


باز گروه، همان شورا.
اداره هنرهای دراماتیک. اسم این جشنواره چه بود؟


جشنواره تآتر شهرستان ها. هر سال اردیبهشت هم برگزار می شد. بچه ها از جاهای مختلف می¬آمدند و تمام مدت جشنواره می ماندند، کار همدیگر را می دیدند، در بحث و انتقادها شرکت می کردند، مبادله می کردند با هم. مثلاً حالا تو تآترت را بیاور شهرستان ما، ما می آییم به شهرستان تو. برنامه ریزی خود تشکیلات تآتر شهرستان ها... بعضی شهرستان ها هم خیلی تآترش پیشرفته بود. من شدم مسئول تآتر شهرستان ها. آن هم از ا




پیشنهاد میشه بخونید : برای مشاهده جزئیات کامل این خبر «من «جعفر والی »ام، والی تر نمی شوم (1) -»اینجا را کلیک کنید. شفاف سازی:خبر فوق در سایت منبع درج شده و صرفا در این سایت بازنشر شده است .چنانچه به خبر فوق اعتراض دارید جهت حذف آن «اینجا» را کلیک کنید.

گزارش تخلف

تمامی مطالب از سایت های مجاز فارسی و ایرانی تهیه و جمع آوری شده است، در صورت وجود هرگونه مشکل از طریق صفحه گزارش تخلف اطلاع دهید.

جستجو های اخبار روز

اخبار برگزیده

هم اکنون میخوانند ..