به طور مثال او تصریح می‌کند به فرض اینکه همین فردا برجام زنده شد و ایران توانست روزانه ۵/۲ میلیون بشکه نفت صادر کند و می‌پرسد آیا با این رخداد که البته راه درازی برای رسیدن به آن داریم وضعیت ایران بهبود می‌یابد و پاسخ می‌دهد نه. او باور دارد «برجام یک ایستگاه بین‌راهی است و نمی‌تواند مقصد باشد. برجام راه‌حل نیست و نوعی آرام‌بخش موقت است. جدی گرفتن معادله امنیت- اقتصاد و فهم علمی- عینی- آماری نظم جدید جهانی نشأت گرفته از جنگ اوکراین، می‌تواند آینده‌ای مطمئن‌تر از توافق احتمالی برجام۲ به ارمغان آورد زیرا که اساس حکمرانی در نگاه‌های درازمدت است.»
سریع‌القلم باور دارد: «شش کشور هند، آفریقای جنوبی، مکزیک، ترکیه، عربستان و برزیل رفتار مناسبی نشان داده‌اند. هر شش کشور در عرصه‌های مختلف صنعتی، فناوری، منابع طبیعی و نیروی کار متخصص، مزیت‌های نسبی دارند و با بارور کردن توانمندی‌های درونی خود مانند بخش خصوصی موثر و کارآمد، ارتباطات گسترده مالی، یادگیری در توان تولید و رقابت و سیاست خارجی متکثر، نهایت بهره‌برداری را از امکانات و فرصت‌های روسیه، چین و آمریکا می‌نمایند. فرصت ایجاد یک بخش خصوصی مقتدر در اقتصاد ایران ضرورتی در واقعیات نظم سه‌وجهی جدید جهانی است.»
شوربختانه باید بارها گفت و نوشت تا نهادهای دولتی در ایران به ژرفای وجود بخش خصوصی نیرومند در تنظیم زندگی امروز و فردای ایران پی برده و دست از تضعیف نهادهای خصوصی بردارند. واقعیت این است که دولت‌های ایران از دولت سازندگی گرفته تا دولت اصلاحات و مهرورزی و اعتدال و حالا دولت تازه انقلابی هرگز به این مقوله دقت نکرده و هرکدام به شکلی ساز دولت را کوک و ساز بخش خصوصی را ناکوک کرده‌اند. انبوه گلایه‌های واقعی در این روزها از سوی تولیدکنندگان در بخش‌های گوناگون از تضعیف نهاد خصوصی به دست دولت می‌گویند اما کو گوش شنوا. بخش خصوصی ایران نیز باید در کنار گلایه‌هایی که از دولت دارد به تقویت اجتماعی و سیاسی خود بپردازد.
