فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد.
با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.
اگر آن طایر قدسی ز درم بازآید
عمر بگذشته به پیرانه سرم بازآید
دارم امید بر این اشک چو باران که دگر
برق دولت که برفت از نظرم بازآید
آن که تاج سر من خاک کف پایش بود
از خدا می‌طلبم تا به سرم بازآید
خواهم اندر عقبش رفت به یاران عزیز
شخصم ار بازنیاید خبرم بازآید
گر نثار قدم یار گرامی نکنم
گوهر جان به چه کار دگرم بازآید
کوس نودولتی از بام سعادت بزنم
گر ببینم که مه نوسفرم بازآید
مانعش غلغل چنگ است و شکرخواب صبوح
ور نه گر بشنود آه سحرم بازآید
آرزومند رخ شاه چو ماهم حافظ
همتی تا به سلامت ز درم بازآید
شرح لغت: طایر: به کسر سوم پرنده، اسم فاعل از طیران /برق دولت: فروغ ستاره‌ی بخت و اختر اقبال /شخص: به فتح اول و سکون دوم کالبد آدمی یا تن او، وجود خود.
تفسیر عرفانیاگر یار فرشته خوی من بیاید، دوباره جوان می‌شوم. مقصود او از این شعر این است که سالکان دوست، همه چیز خود را از عنصر وجودی تا حیاتی در راه دوست می‌گذارند و جان در قدم او می‌نهند تا کنار او مأوا گیرند، چرا که با رسیدن به وصال او همه ایام شان با شادکامی خواهد گذشت و فروغ بخت و اقبال در وجود آن‌ها شعله خواهد کشید.
تعبیر غزلبیش از این دیگر صبر جایز نیست، که به مقصود نخواهی رسید، زیرا روزگار بر طبق مراد تو نیست. باید شرایطی فراهم نمایی که در آن شرایط برآورده شدن خواسته ات ممکن گردد.
