گشتی در یکی از عجیب ترین مکان های جنوب آسیا - آکا

این مجتمع وسیع شامل مجموعه ای غنی از شگفتی های باستان شناسی و معماری است که برج های آجری، استخرها و ساختمان های مذهبی باستانی که در طول دوران حکومت هزار ساله انورادهاپورا بر سریلانکا ساخته شده است را در بر می گیرد.
امروزه بخش هایی از این مجتمع وسیع به عنوان مکان های مقدس مورد استفاده قرار می گیرند. از سویی دیگر، مراسم مکرری که در این مکان برگزار می شود از طراوت و چالاکی برخوردار است که با محیط پولونارووا (Polonnaruwa) در تضاد قرار دارد.
انورادهاپورا از آب و هوای خوب و دلپذیری برخوردار است و درختان بالغ آن بر مهمانخانه اصلی سایه انداخته و این درختان منظره زیبایی را در خیابان اصلی به وجود آورده است. این مناظر نسبت به خیابان های بتنی و زشت دیگر مناطق زیبایی خاصی دارد. در ادامه با الی گشت همراه باشید.

گشتی در یکی از عجیب ترین مکان های جنوب آسیا - آکاسریلانگا,دیدنی های سریلانکا,باستانی,جاذبه های باستانی,تاریخی,سفر

آکاایران: گشتی در یکی از عجیب ترین مکان های جنوب آسیا

به گزارش آکاایران: ساختمان اداری استعمار پیر به تازگی بازسازی شده است و دارای مجموعه ای جالب از آثار هنری، کنده کاری و عناصری از انورادهاپورا و دیگر مکان های تاریخی اطراف سریلانکا است.
نمایشگاه ها شامل تالاری از عتیقه های تعمیر شده است که در طول حفاری در کانتاکا چیتیا داگوبا (Kantaka Chetiya dagoba) در نزدیکی میهینتال (Mihintale) کشف شده است. همچنین، یک مدل ساختمان توپاراما داگوبا در مقیاس بزرگ با سقف های چوبی (البته شواهد فیزیکی و کتیبه ای درباره وجود این نوع سقف وجود ندارد) در این مکان دیده می شود.
در میدان این موزه، صفحات فلزی صومعه غربی انورادهاپورا به حالت خمیده که روی آنها حکاکی شده است، دیده می شوند. این مکان ها را در گذشته راهبان صومعه لوکس به حال خود رها کرده اند. در داخل این موزه مجسمه های جالب زیادی دیده می شود.

قدمت این بنا به قرن اول قبل از میلاد باز می گردد. این داگوبای عظیم برای انجام تشریفات صومعه ساخته شد و می تواند ۵ هزار نفر را در خود جای دهد. طول نوشته اصلی آن بیش از ۱۰۰ متر است که یکی از بزرگ ترین سازه ها در جهان باستان به شمار می رود. به لحاظ مقیاس این بنا با اهرام جیزه Giza)) در نزدیکی جتاواناراما Jetavanarama) ) مشابهت دارد.
در حال حاضر، پس از چند بار بازسازی ارتفاع این بنا به بیش از ۷۵ متر از سطح جنگل می رسد. چشم انداز آن بسیار خیره کننده است و نگاه اجمالی به آن که در داخل درختان انبوه پنهان شده، هیجان انگیز است. نام این بنا به معنای “حفاظت از تپه” (Hill of Protection) یا “تپه بی باک” (Fearless Hill) می باشد.
در این بنا برخی از نقوش برجسته زیبا به چشم می خورد که از آن جمله می توان به نقش یک فیل در بالای درخت اشاره کرد که در نزدیک راه پله غربی قرار دارد. همچنین در بخش های شرقی و غربی آن نیز معماری غیرمعمولی دیده می شود و در آن از سنگ های متحدالمرکز استفاده شده است.

امروزه بسیاری از بناها و آثار تاریخی باقی مانده از قرن هشتم در خرابه ها قرار دارند. مثلاً راتناپراسادا اگر چه از ۵ طبقه با سقف های محکم تشکیل شده بود، امّا، اکنون تبدیل به ویرانه های تاریخی شده است.
در بخش ورودی این بنا، نقوش برجسته مربوط به جشن و شادمانی حکاکی شده است. مثلاً، نقش شاه را مشاهده می کنید که گلدانی در دست دارد و شاخه های گل ها نیز مشخص هستند. در کنار پاهای پادشاه، نقوش برجسته چند کوتوله است و قسمت سر او نیز با مار کبری قاب گرفته شده است.
گفتنی است؛ در قرن هشتم یک نظم جدید زاهدانه در حاشیه شهرها و در میان پایین ترین طبقات جامعه در خاکروبه ها و قبرستان ها شکل گرفت. این صومعه، سازه های بزرگ امّا بی پیرایه ای دارد. در توالت آن تزئیناتی به کار رفته است که هم اکنون در موزه باستان شناسی (Archaeological Museum) به نمایش در آمده است.
راهبان صومعه مورد بحث در یک برهه زمانی به مردمی که با قدرت حاکم مشکل داشتند، پناه دادند و این موضوع به درگیری شدید آنها با پادشاه منجر شد. در ادامه درگیری مقامات دادگاه جانب پادشاه را گرفتند و به این ترتیب نیروهای دولتی به صومعه مراجعه و علیه راهبان و مردم وارد عمل شدند.
پس از ورود نیروهای دولتی به صومعه، راهبان و مردم بسیار از این کار عصبانی شدند. راهبان صومعه و شهر را ترک کردند. مردم نیز با نیروهای دولتی درگیر شدند، حامیان شاه را کشتند و پادشاه را مجبور کردند که از راهبان عذرخواهی نماید و آنها را شهر بازگرداند و صلح را برقرار نماید.

این داگوبای با شکوه و سفید رنگ توسط دیواری که متشکل از صدها فیل است که شانه به شانه یکدیگر ایستاده اند، حفاظت شده است. به غیر از بخش هایی از ورودی غربی این بنا، بقیه ساخت و سازهای این بنا که مربوط به ۱۴۰ سال قبل از میلادی هستند، به وسیله چیزهای مدرن جایگزین شده اند.
امروزه بعد از تحمیل خسارت زیاد از حمله نیروهای هندی به این داگوبا ارتفاع آن به ۵۵ متر رسیده که نسبت به گذشته کاهش یافته است. شکل این بنا نیز نسبت به گذشته که حبابی شکل بود، تغییر کرده است. پایین ترین قسمت پیرامونی این بنا توسط نوارهای پارچه ای و خیره کننده رنگی پیچیده شده است.
ساخت این بنا به دستور پادشاه دوتوگمونو (King Dutugemunu) آغاز شد، امّا، وی آنقدر زنده نماند که تکمیل این داگوبا را شاهد باشد. البته وقتی که وی در بستر مرگ بود، بخش هایی از این بنا که با بامبو و برخی از پارچه ها پوشانده شده بودند، تکمیل شد. به این ترتیب، این بخش را می توان از شاهکارهای زمان پادشاه مورد بحث دانست. از سویی دیگر، یک مجسمه سنگ آهک در بخش جنوبی این بنا قرار دارد که مردم آن را منصوب به دوتوگمونو می دانند.
زمین اطراف این داگوبا مانند یک پارک سرسبز و دلپذیر نیست، بلکه خرابه هایی در اطراف آن دیده می شود که در آن استخرها، مجموعه ای از ستون ها و علائمی از پیاده روها وجود دارد.
در بخش جنوب شرقی این داگوبا، سالن های ناهارخوری مربوط به تعداد زیادی از راهبان انورادهاپورا مشاهده می شود. ارائه خدمات تغذیه ای به راهبان توسط پیروان غیرروحانی به صورت تمام وقت، انجام می شده است.

احتمالا قدیمیترین داگوبای قابل مشاهده در جهان تاپاراما است. در قسمت شمالی این داگوبا یک جنگل قرار دارد و این داگوبا قدیمی ترین بنا در نوع خود در سریلانکا است.
این بنا به همراه بنای دیگری به نام Devanampiya Tissa در قر قرن سوم قبل از میلاد ساخته شد. در سال ۱۸۶۲ این ساختمان تعمیر شد و ارتفاع آن به ۱۹ متر رسید و به شکل یک ناقوسی که با رسوم و سنن مطابقت داشت، در آمد. در اطراف خانه دایره ای شکل مرکزی این بنا، ستون هایی بلند و باریک دیده می شود و می توان گفت که این داگوبا یکی از نمونه های منحصر به فرد به شمار می رود که دایره هایی متحد المرکز را در بر گرفته است.
برخی اعلام کرده اند که در گذشته این بنا دارای ۱۷۶ ستون بوده است که در حال حاضر تنها ۴۱ مورد از آنها پا برجا هستند. اگر چه عده ای از محققان معتقدند که داگوباها در سریلانکا دارای سقف های چوبی مخروطی بوده اند، امّا، شواهد باستان شناسی برای اثبات این نظریه وجود ندارد. حتی در جنوب هند نیز که داگوباهای قدیمی و از جمله داگوبای سینهالی (Sinhalese dagobas) در آن قرار دارند نیز این نظریه اثبات نشده است.

گنبد عظیم داگوبای جتاواناراما بالاتر از کل بخش شرقی انورادهاپورا قرار دارد. این بنا در قرن سوم توسط ماهاسنا (Mahasena) ساخته شده است. در ابتدا ارتفاع آن ۱۲۰ متر بوده است، امّا، اکنون بلندی آن تنها ۷۰ متر می باشد. زمانی که این بنا در قرن سوم ساخته شد بعد از اهرام مثر سومین بنای بلند تاریخی جهان بود. این بنا بسیار وسیع است و فرم پیازی شکل دارد و دیوارهای آن گچ بری نشده اند و در آنها از آجر استفاده شده است. در کتاب راهنما بریتانیا برای دهه ۱۹۰۰ آمده است که آجر به کار رفته در این بنا برای ساختن یک دیوار ۳ متری از لندن تا ادینبورگ کفایت می کند.
در پشت این بنا خرابه های یک صومعه که ۳ هزار راهب در آن سکنی داشته اند، وجود دارد. ساختمانی که چارچوب های درهایش به بیش از ۸ متر می رسیده نیز در این بنا دیده می شود و درب های دیگری با ارتفاع ۳ متر نیز مشاهده می شوند که در زیر خرابه ها مدفون هستند.

انورادهاپورا ارای سه تانک بزرگ است. نووارا ووا (Nuwara Wewa) در سمت شرق این شهر، بزرگ ترین آنهاست که وسعتی حدود ۱۲ کیلومتر مربع دارد. این تانک حدود ۲۰ سال قبل از میلاد و دور از شهرهای قدیمی ساخته شده است. تیسا ووا (Tissa Wewa) نیز مخزن ۱۶۰ هکتار دیگری است که در بخش جنوبی در یک شهر قدیمی ساخته شده است.
قدیمی ترین مخزن در انورادهاپورا حتمالا قدمتش به قرن چهارم قبل از میلاد می رسد. نام این مخزن ۱۲۰ هکتاری باساواککولاما (Basawakkulama) -کولام در زبان تامیل به معنای تانک می باشد- است و در قسمت شمالی قرار دارد.
از سراسر قرن قبل از میلاد ۴، ۱۲۰ هکتار () (kulam کلمه تامیل را در مخزن است) به سمت شمال است.
در سمت شمال غربی باساواککولاما، خرابه های صومعه غربی دیده می شوند که در آن راهبان تکه های لباس گرفته شده از اجساد را می پوشیدند، تنها از برنج برای خوراک استفاده می کرده و به دوچرخه سواری و پیاده روی می پرداخته اند.

به دلیل سقف برنزی این بنا به کاخ برازن مشهور شده است. کاخ مورد بحث بسیار بزرگ بوده و دارای ۱۶۰۰ ستون است. این کاخ ۹ طبقه زمانی محل اقامت ۱۰۰۰ راهب و مسوول بوده است. این بنا در اصل بیش از ۲ هزار سال پیش توسط دوتوگمونو(Dutugemunu) ، امّا، در طول اعصار چندین بار با شکوه و طمطراق کمتری نسبت به قبل بازسازی شده است. ستون های فعلی این بنا که اطراف همه آنها نرده کشیده شده است، از زمان بازسازی در قرن ۱۲ باقی مانده اند.